پایگاه خبری آستان حضرت معصومه سلام‌الله علیها – سید مهدی موسوی: در این روزهای همچنان کرونایی، یکی از غم انگیزترین تصاویر، عکس‌هایی است که نشان از عرض ارادت بی‌ریای عاشقان اهل‌بیت(ع) در پشت درب‌های بسته حرم‌های مطهر امام رضا علیه‌السلام، حضرت معصومه سلام‌الله علیها، شاهچراغ و دیگر امامزادگان واجب التعظیم کشور عزیزمان دارد؛ عکس‌ها و تصاویری که گاه در فضای مجازی دست به دست می‌شود و غربت و اندوهمان را بار دیگر تکرار می‌کند… غربتی از جنس دلتنگی که هنوز نمی‌دانیم کی به شوق وصال ختم خواهد شد.
به خصوص برای افرادی که زیارت اعتاب مقدسه بخش مهمی از سبک زندگی آنان را تشکیل می‌دهد و این عرض ارادت‌ها را افتخاری برای خود و مایه خیر و برکت زندگی‌شان می‌دانند، دلتنگی‌های چندین هفته‌ای از بابت توفیق نداشتن حضور در اماکن مقدسی چون حرم کریمه اهل‌بیت(س) آن هم به ویژه در روزها و شب‌های ماه مبارک رمضان که البته چندین برابر شده است.
البته مؤمنین و شیفتگان حرم‌های مطهر نیک می دانند که بسته ماندن درب حرم ‌های مطهر بر اساس اعلام کارشناسان و برپایه نظر ستاد ملی مقابله با کرونا به منظور حفظ سلامتی افراد و پرهیز از شیوع بیشتر ویروس نحس است و لذا در برابر این تصمیم بر اساس رویکرد عقلانی شیعه و محبان راستین ائمه اطهار(ع) اعتراض نمی‌کنند، هر چند غمگین هستند اما به این تصمیم پایبند می‌باشند.
امید آن که این روزگار تلخ‌تر از زهر نیز به پایان رسد، چه آن که در حقیقت هر فردی با این اماکن مقدس و نورانی خاطره‌های زیبایی دارد و برای بسیاری از ما بهترین خاطرات عمرمان، همانا حضوری با صفا در این فضاهای معنوی است، خاصه برای ما اهالی قم که نفس کشیدن زیر سایه حرم مطهر حضرت معصومه سلام‌الله علیها برایمان آکنده از هویت اعتقادی و ایمانی مان است؛ برای مایی که به تعبیر یکی از دوستان ادیب و شاعر، افتخار ما این است که بچه محل این بانوی دو عالم هستیم.
کرونا گرچه تلخ بود و هست اما باعث شد که بیش از پیش دلتنگ حرم دخت موسی بن جعفر(ع) شویم و به تعبیر استاد پناهیان، دلتنگ شدن ما برای حرم‌های اهل‌بیت(ع) درجه بالایی از معرفت دینی است که باید بیش از پیش قدردان این حالات ارزشمند باشیم.
امیدواریم به لطف اهل‌بیت(ع) و به خواست الهی، شر این ویروس منحوس نیز به زودی از سر ما باز شود و با حضوری عاشقانه در صحن و سرای حرم ملکوتی حضرت معصومه سلام‌الله علیها دل را صفایی دیگر و باطن را جلایی افزون بخشیم و بار دیگر اگر توفیق تشرف به حرم را یافتیم، با دلتنگی‌های پیش آمده در ایام کرونایی، بیش از پیش قدردان این توفیق خواهیم بود.
روی سخنمان بعد از سلام از راه دور به خواهر امام رضا علیه‌السلام این است که ای شفیعه جنت کبری برای همه مان دعا کن و مهر و عطوفتت را بر ما افزون نما که بیش از هر زمان دیگری در دوران غربت و رنج و عُسرت ، محتاج به لطف همیشگی شما هستیم.
درست که حق تعالی در کتاب مقدسش قرآن فرمود “ادعونی استجب لکم” اما ما که می‌دانیم استجابت دعا هم به لطف و کرامت شماست و ما شفیعی بهتر از شما و خاندان مکرمتان سراغ نداریم که به آن‌ها رو بزنیم.
پس ای بانوی مهربان من، برای ما و برای آن‌هایی که در شرایط پساکرونایی، معیشتشان لنگ می‌زند و روزها و شب‌های سختی را سپری می‌کنند دعا کن.
این بار اگر به حرم رفتیم جلوی صحن آیینه یا روبروی ضریح مطهر، این اشعار زیبای “مجید تال” را زمزمه می‌کنیم؛
دست مرا گرفت و به دست قلم گذاشت
حسی که باز پای مرا درحرم گذاشت
حسی که اشکوار به چشمم قدم گذاشت
تا ((اشفعی لنا)) به لبم دم به دم گذاشت