پایگاه خبری حرم حضرت معصومه سلام‌الله علیها_حسین حسنی: ای روزها و شبهای کرامت، ای ساعات مغفرت، ای دقایق رحمت و ای ثانیه‌های محبت، کاش لحظه‌هایت برای این عاشق دلسوخته و تشنه انتهایی نداشت، چگونه خداحافظی کنم در حالی‌که هنوز دستانم خالی است و متاعی برای بدرقه‌ات ندارم، چگونه می‌روی و لحظه‌های عاشقی را از من می‌گیری در حالی‌که من محتاج عاشقی‌ام، ای زنده‌ترین شبهای سال من و ای روح بخش‌ترین زمان مناجات من با معبود.
کاش رفتنت را گریزی بود و ماندنت را امید، کاش لحظه لحظه‌ات را در آغوش می‌گرفتم تا حسرت آغوشت بر دل گناهکارم نماند، کاش می‌ماندی و مرا با بار گناه نیامرزیده‌ام تنها نمی‌گذاشتی.
خدایا چه بد بنده‌ای بودم در روزهای بندگیت و چه بد شاکری برای باران رحمتت، چه بد خواندمت در شبهایی که منتظرم بودی و چه بد آمدم به درگاهت در لیله القدری که چشم براهم بودی، چه ناثواب گذشت بر من سیل خروشان ثوابت و چه نارفیق بودم برای بهترین رفیقم.
ای ماه خدا و ای ماه بندگی، چه بگویم از ناسپاسی‌ام در اوج نعمت و بی‌قراریم در اوج رحمت و از بی‌بهرگی‌ام در اوج بخشش، چه بگویم از بی مهری‌ام در اوج مهربانیت و از بی‌توجهی‌ام در اوج توجهت.
تنها امیدم از رفتنت آمدن دوباره‌ات هست تا جانی در بدن باشد و توانی برای همراهیت اما چگونه سر کنم دوریت را و چگونه تاب آورم فراق جان سوزت را تا زمین یک بار به دور خورشیدش بگردد و یک سال دیگر به سال‌های خسرانم بیافزاید.
تو فرصتی بودی که دل اولیاء خدا را از رفتنت به درد آوردی و زینت عبادت کنندگان عالم امام سجاد علیه‌السلام در وداعت چنین می‌گوید که «خداحافظ ای ماه بزرگ خدا و عید بزرگ اولیای خدا! خداحافظ ای بزرگترین همراه از میان زمانها و اوقات؛ و بهترین ماهها در ایّام و ساعات؛ خداحافظ ای ماهی که آرزوهای‌مان در تو نزدیک شد؛ خداحافظ ای ماهی که اعمال نیک در تو منتشر شد؛ خداحافظ ای همراه من که ارزش تو بالا بود و اکنون که می‌روی دلم را به درد میآوری.فراق تو برای من بسیار دردناک است. خداحافظ ای مونس من، که وقتی آمدی من را خوشحال کردی و اکنون که می‌روی، من را به وحشت میاندازی، که بدون تو چه کنم.»
حال ما که بنده گنهکارت هستیم چه بگوییم از رفتن اوقاتی که شیطان در بند بود و انجام کارهای نیک آسان، ماهی که در آن فرصت آزادی از دوزخ بود و فرصت پاکی از گناهان، ماه امن و سلامت و ماهی که از همه ایام سال برتر بود.
خدایا در این سالی که ما را از رفتن به خانه‌ات محروم کردی و با گرفتن نعمت‌هایی همچون جمعه و جماعت گوشمالی‌مان دادی اگر ما کوتاهی کردیم، تو کوتاهیهای ما را نادیده بگیر و ما را به این کوتاهیها مؤاخذه نکن! ما را با این کوتاهیها از برکات و غفران خود در این ساعات محروم نساز! بیا به حق کسانی که به آنان محبت داری و لطف و مرحمت کردی، ما را دست خالی از سر این سفره رد نکن! و در این مهمانی خود که برای ما برپا کرده بودی، مثل بقیه که از آنها پذیرایی کردی از ما هم پذیرایی کن.
خدایا! مگر میشود که ما را دست خالی برگردانی؟! مگر میشود کسی را دعوت کنی و او را بر سر سفره بنشانی و به او غذا ندهی؟! خیر من چنین گمانی به تو ندارم و کرمی که از تو سراغ دارم بیشتر از این است که بنده ناچیزی چون من را دست خالی برگردانی؛ یا اکرم الاکرمین.
