به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام الله علهیا، متن زیر همزمان با سالروز وفات جناب ابوطالب، عموی بزرگوار نبی مکرم اسلام و پدر امام علی علیه السلام خدمتتان ارائه می گردد.

ابوطالب علیه‏ السلام عموی بزرگوار رسول اکرم صلی ‏الله ‏علیه ‏وآله و پدر امیرالمؤمنین، علی علیه‏ السلام بود. وی وصی «عبدالمطلب» و بزرگترین حامی پیامبر اسلام صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله بود. تاریخ زندگی او سراسر پر از افتخارات بی‏ نظیر است. مردی که به حق، پناهگاه دردمندان و محرومان بود. ایثار و اخلاص در وجود او تجسم پیدا کرده بود. ابرمردی که «تاریخ»، فداکاری و استقامت‏ های وی را در کسی جز در فرزندش «امیرالمؤمنین» سراغ ندارد!

تولد:

سی و پنج سال قبل از تولد پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله، ابوطالب در خانه عبدالمطلب به دنیا آمد؛ مادر او «فاطمه» دختر عمروبن عائذبن مخزوم بود.

نام:

ابوطالب، از لحاظ فرزند بزرگش طالب، مکنی به ابوطالب شد؛ اما نام آن حضرت «عبدمناف» بود. برخی خیال کرده ‏اند که معنی این نام، « بنده بت» است؛ چنان که صاحب قاموس گفته است: گویا مناف نام بتی از قریشیان بوده است. اما با اعتقاد به طهارت پدران اوصیا و پیشوایان، هرگز پذیرفته نمی‏ شود که نام بنده بت، بر حضرت ابوطالب گذاشته باشند؛ به ویژه آن که بر حسب گفته صحاح اللغه و لغویین دیگر، کلمه « نوف» بر علو و فضیلت دلالت دارد. بنابراین عبد مناف، یعنی عبدالعالی و بنده بلند مرتبه؛ نه بنده بت.

وفات:

در تاریخ درگذشت حضرت ابوطالب اتفاق چندانی نیست. با این که مورخان و سیره‌نگاران همگی متفقند که وی در سال دهم بعثت (سه سال پیش از هجرت) در مکه معظمه بدرود حیات گفت، ولی در روز و ماه وفاتش اختلاف نظر دارند.

برخی بیست و ششم رجب و برخی دیگر هفتم ماه مبارک رمضان را روز درگذشت آن بزرگ مرد هاشمی می‌دانند ولی بسیاری از مورخین، وفات آن حضرت را در ۲۶ رجب نقل کرده اند.

جلوه‏ هایی از ایثار و فداکاری ابوطالب(ع):

هنگامی که رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله به دنیا آمد، پدرش از دنیا رفته بود؛ از این رو، کفالت او را جدش «عبدالمطلب» به عهده گرفت و هنوز بیش از هفت سال از عمر وی نگذشته بود که جدش نیز از دنیا رفت. عبدالمطلب در هنگام احتضار در جمع فرزندانش، ابوطالب را به عنوان کفیل پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله معرفی کرد. چنان که در منابع دست اول اسلامی آمده است: « رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله هشت ساله بود که جد بزرگوارش وفات یافت؛ عبدالمطلب در هنگام وفات، کفالت و نگهداری پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله را به ابوطالب سفارش و توصیه کرد. وقتی که عبدالمطلب درگذشت، ابوطالب پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله را پیش خود برد، و با این که ثروتی نداشت، اما بهترین سرپرست برای آن حضرت بود؛ علی علیه‏ السلام می‏ فرماید: « پدرم در عین ناداری، سروری کرد و پیش از او هیچ فقیری سروری نیافت.»

ابوطالب علیه السلام نسبت به پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله چنان دوستی و محبت شدیدی ابراز می‏داشت که هیچ یک از فرزندان خود را تا آن اندازه دوست نمی‏داشت. در کنار پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله می‏خوابید و هر گاه بیرون می‏رفت او را نیز همراه خود می‏ برد و چنان دلبستگی شدیدی به پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله داشت که نسبت به هیچ کس چنان نبود و خوراک خوب را مخصوص آن حضرت قرار می‏ داد.

در تاریخ آمده است که کفار قریش بارها به حضرت ابوطالب مراجعه نموده و از او خواستند که جلوی تبلیغات پیامبر اسلام صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله را که به نظر آنان اهانت به آیین و مقدسات بت‏پرستی بود بگیرد. پس از چندین بار تذکر، سرانجام با اخطار و هشدار شدیدتر پیش آمدند؛ به گونه‏ ای که جان رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله و حضرت ابوطالب مورد تهدید جدی قرار گرفت. در چنین موقعیتی ابوطالب با تمام قوا از رسول‏ خدا حمایت کرد و خطاب به نبی اکرم گفت: « تو نگران نباش و به دنبال مأموریت الهی‏ات انجام وظیفه کن. به خدا سوگند! به هر قیمتی که باشد دست از حمایت تو بر نمی‏ دارم »

شایان توجه است که محدثین و مورخین «شیعه و سنی» فداکاری‏های این رادمرد اسلام را ثبت کرده‏اند و روایاتی را در این باره نقل نموده‏اند، از آن جمله آورده‏اند که: قریش از ابوطالب می‏ترسیدند و احترامش را نگه می‏داشتند. تا او زنده بود، خطر جدی رسول خدا را تهدید نمی‏کرد، اما پس از وفات او جسارت و خلافکاری‏ها به حدی رسید که خاک و شکمبه حیوانات را بر سر و شانه‏ های مبارک رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله می‏ ریختند! و در حال نماز و عبادت، به اذیت و آزار او و یارانش می‏ پرداختند؛ تا جایی که رسول خدا فرمود: «ما نالت قریش منی شیئا اکرهه حتی مات ابوطالب» ؛ کفار قریش نتوانستند با وجود عمویم «ابوطالب» کارهای ناپسند به من انجام دهند، تا این که او وفات کرد.

پس از وفات ابوطالب آن چنان عرصه را بر پیامبر صلی‏ الله‏ علیه‏ وآله تنگ کردند که رسول خدا سال وفات «ابوطالب» و حضرت خدیجه علیهم السلام را که مدتی بعد از رهایی از شعب ابی طالب رخ داد، «عام الحزن»، سال غم‏ها و اندوه، نامید.