ایام دهه دوم ماه ربیع الاول ندای وحیانی (وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوانا…  آل عمران/۱۰۳) بیش از همیشه طنین انداز میگردد و یادآور نعمت اعتصام به وحدت و تنفر از تفرقه و تذکر نعمت اخوت میشود.

اما امت پیامبر را چه شده است که گاه در گوشه و کنار فریب فریادها و عربده های رسانه های بیگانه و دایه های مهربان تر از مادر انگلیسی را با گوش شنیده و تعقلی پیرامونش به خرج نمیدهند؟!

چه زیبا و ساده بنیان گذار کبیر انقلاب اسلامی و مجتهد و فیلسوف بزرگ عصرمان فرمود: یک دسته از مسلمانان شیعه هستند و یک دسته ای از مسلمانان سنی، یک دسته هم حنفی و دسته ای حنبلی و دسته ای اخباری هستند. اصولا طرح این معنا از اول درست نبود. در یک جامعه ای که همه میخواهند به اسلام خدمت کنند و برای اسلام باشند این مسائل نباید طرح شود. ما همه برادر هستیم و با هم هستیم. منتها علمای شما یک دسته فتوا به یک چیز داده اند و شما تقلید از علمای خود کردید. شدید حنفی. یک دسته فتوای شافعی را عمل کردند و یک دسته دیگر حضرت صادق را عمل کردند. اینها شدند شیعه.  اینها دلیل اختلاف نیست…

در گفتار رسای این خادم اسلام، اختلاف موجود میان فرق را به عنوان تفاوت آرائ و فتاوای میان مراجع و پیشوایان یک دین واحد تلقی میکند.

عده ای را چه شده است که فراموش کرده اند، وحدت و همبستگی همواره رمز پیشرفت و توسعه جوامع بوده است.

باورق زدن تاریخ اسلام دیدیم که هر کجا مسلمانان پیشرفتی داشته اند در سایه وحدت بوده است و هرکجا انحطاط و سقوط کرده اند اغلب به دلیل تفرقه و پراکندگی از حول محور اسلام و کشیدن حصار های تعصب میان خود بوده است. همواره دشمنان یهودی و صلیبی از پیشرفت مسلمانان به خشم آمده و کوشیده اند که شکاف بین مسلمین و تعصبات حاکم بر آنان را تقویت کنند. با جدا کردن آنان از یکدیگر آنها را در هم بشکنند (همبستگی مذاهب اسلامی. عبدالکریم بی آزارشیرازی. ص۲۶)

ابلیسیان هم خوب فهمیده اند که میتوان برخی مسلمین ا از حول محور کلمه وحدت لااله الاالله متفرق کرد و حتی در جبهه های مختلف، آنها را به جان هم انداخت و خود در سایه غفلت فریب خوردگان در سواحل آرام رژیم جعلی صهیونیستی به تماشای مناظر و امواج بپردازند!

هیچ کس مخالف گفتگو و مباحثه و جدال احسن نیست. اما عده ای فراموش کرده اند که آداب مناظره را قبل از مناظره بخوانند. و انتظار دارند همه انسانها از نظر تفکر و شرایط محیطی و تربیتی و رشد یکسان باشند و مانند ملائکه یک جور فکر کنند. هرچند پیشرفت علمی و دینی نیز حاصل تضارب آرائ و اندیشه هاست.

این فرصت بهارانه ی ربیع را مغتنم بشماریم و در تنفس نوروز محمدی هوای اعمال و گفتارمان را تازه کنیم.

جامعه ما تبلور اندیشه ها ونوع گفتار ماست.