هر بار که می‌خواهیم راه بیافتیم برای مهمانی صدبار همه‌چیز را مرور می‌کنیم…«موهایمان مرتب باشد! لباسمان چروک نباشد! عطر زده باشیم! واکس کفش‌هایمان… دیر نرسیم!… زیادی زود نرویم!… دست‌خالی نباشیم…
چقدر برایمان مهم است این آماده شدن!
چرا به فکر فرو نمیرویم؟! وقتی برای رویارویی با یک عده انسان در تراز خودمان این همه آمادگی نیاز داریم چطور برای خلوت کردن با پروردگار عالم در نماز یا در مسجد یا در مهمانی خدا آماده شدن را لازم نمی‌دانیم؟!
واقعاً چرا در برخی موارد اولویت‌هایمان تا این حد دچار اشکال می‌شوند؟
محور بحث همان آمادگی و تهیه مقدمات برای انجام هر کاری است ؛ که هرچه کار بزرگ‌تر باشد به همان میزان مقدماتش هم مفصل‌تر و دقیق‌تر باید فراهم شوند…حال اگر این کار ورود به یک میهمانی باشد معمولاً حجم و تعداد مقدماتش را با شأن میهمانی و میزبان می‌سنجند…
تصور کنید این ضیافت به میزبانی بزرگ‌ترین و پرشکوه‌ترین موجود عالم باشد، تا کجا باید دورخیز کنیم تا قد و قواره مقدماتمان در شأن و اندازه میزبان باشد…یا حداقل‌ها را رعایت کرده باشیم…
پس از ماه رجب، ماه شعبان را داریم و بعد از آن به زمانی وارد می شویم که اکثر ما آن را به «ماه میهمانی خداوند» می‌شناسیم…بله، ماه مبارک رمضان…
حال که خداوند ما را برای حضور بر سفره خاصی چون این ماه دعوت می‌کند وظیفه ما چیست؟ آیا شایسته است که همین‌طور بی‌مقدمه و بدون آمادگی وارد شویم؟ نکند این‌جور بی‌مقدمه بودن خود به معنای بی دعوت وارد شدن باشد!
یکی از اولین شرایط حضور در هر میهمانی ایجاد ارتباط با میزبان است. یعنی اگر ما با میزبان مرتبط نباشیم عملاً دعوتی به ما ابلاغ نخواهد شد! پس بهتر است در ماه‌های مانده تا ماه رمضان به این امر توجه ویژه‌ای داشته باشیم و با توبه و ترک گناه و افزایش عبادت با چاشنی توسل و دعا راه را برای یک دعوت عاشقانه از سوی خدای منان و بی‌کران هموار کنیم.
اول سوابق بد خودمان را در این باقی مانده از ماه رجب با استغفار پاک کنیم، چنان که سفارش شده است از رسول اکرم که در این ماه توبه کنید و زیاد بگویید: «استغفرالله و اسأله التوبه»
بعد با باطنی پیراسته از پلیدی‌ها، شعبان را مُصر در کسب فیض و عبادت و مناجات مستمر بگذرانیم تا آراسته شویم به زینت عبادت و معطر شویم به عطر معنویت هرچه بیشتر که انشالله رمضان را در پیشگاه خداوند و بر سر سفره مِهرَش پاک از گناه و مزین به عبودیت حاضر شویم.
آری باید قبل از حضور بر سر سفره دست‌هایمان را از تعلقات دنیا بشوییم تا سبک‌بال برای دریافت نعمات حاضر باشیم که اگر این‌گونه نباشد میلمان به برکات و نعمات معنوی سفره‌ی رمضان کم می‌شود و آنگاه به معنای واقعی کلمه روز قیامت برایمان «یوم الحسرة» می‌شود که چرا کاسه روحمان را از مطاع ناچیز دنیا پُر کردیم تا برای برکات اخروی رمضان جایی باقی نماند…
روی آداب عرشی‌مان کار کنیم!
آری، عرش هم مانند اجتماع آدابی دارد. چطور است که برای حضور در عرصه‌های اجتماعی به دنبال فراگیری آداب اجتماعی هستیم اما از یادگیری آداب عرشی برای حضور در محضر عرشیان غافل می‌شویم؟!…
باید بُعد معنویت‌گرائی‌مان را تقویت کنیم تا در برخورد با کمالات، آمادگی جذب آن‌ها را داشته باشیم و از روی ناآگاهی دفعشان نکنیم…
خلاصه کلام اینکه باید یادمان باشد که هرلحظه از این زندگی برایمان فرصتی است تا بندگی را تکرار و تمرین کنیم…این بندگی نه‌تنها یک امتحان بلکه یک فرصت گران‌بهاست برای رشد و صعود؛ برای اینکه روحمان را باوجود یگانه خالق جهان بیش‌ازپیش پیوند دهیم…
خداوندا! به برکت مولود مبارک ماه رجب، امیرالمؤمنین علی -علیه‌السلام- توفیق آمادگی برای دریافت برکات و نعمات خودت را به ما ارزانی دار و ما را درراه بندگی خودت استوار و موفق بگردان…به لطف و کرمت، این مهربان‌ترین مهربانان…
*برداشتی آزاد از سخنان مقام معظم رهبری پیرامون ماه رجب – ۱۳۸۳/۰۷/۱۳
میلاد اسماعیل‌زاده
