به گزارش پایگاه خبری استان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها، حجت‌الاسلام محمد حاج ابوالقاسم دولابی عصر امروز در آیین ترتیل خوانی قران کریم که در شبستان امام خمینی (ره) بانوی کرامت اهل‌بیت برگزار شد بابیان این‌که سوره نجم از سوره‌های مکی قرآن و دربردارنده آیاتی که بیان‌گر داستان معراج نبی گرامی اسلام است، اظهار داشت: معراج از داستان‌های مهم قرآنی و دربردارنده معارف فراوانی است.
سخنران آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها با اشاره به داستان معراج گفت: پیامبر (ص) فرمودند: من در مکه بودم که جبرییل نزد من آمد و گفت: «ای محمد! برخیز». برخاستم و کنار در رفتم. ناگاه جبرئیل و میکائیل و اسرافیل را در آنجا دیدم. جبرئیل، مرکبی به نام «براق» نزد من آورد و به من گفت: «سوار شو». بر براق سوار شدم و از مکه بیرون رفتم. به بیت‌المقدس رسیدم. هنگامی‌که به بیت‌المقدس رسیدم، فرشتگان از آسمان نزد من به زمین فرود آمدند و مرا به داشتن مقام و منزلت ارجمند در پیشگاه خداوند مژده دادند. آنگاه در بیت‌المقدس نماز خواندم.
وی ادامه داد: مرحله دوم معراج در سوره نجم چنین توصیف‌شده است «سپس [پیامبر (ص) در شب معراج] نزدیک و نزدیک‌تر شد تا آنکه فاصله او [با مقام قرب خاص خدا] به‌اندازه طول دو کمان یا کمتر بود. در اینجا، خداوند آنچه را وحی کردنی بود، به بنده‌اش وحی کرد. آنچه را دید، انکار نکرد. آیا با او درباره آنچه دید، مجادله و ستیز می‌کنید؟ و بار دیگر نیز او را نزدیک سدرةالمنتهی که بهشت جاویدان در آنجاست، دیده است. در آن هنگام که چیزی (شکوه و نور خیره‌کننده‌ای) سدرةالمنتهی را پوشانده بود. چشم او هرگز منحرف نشد و طغیان نکرد. (آنچه را دید، واقعیت بود) او در شب معراج، برخی نشانه‌های بزرگ پروردگارش را دید.»
نماینده مردم البرز در مجلس خبرگان رهبری با اشاره به برخی از سوغاتی‌های معنوی معراج، ابراز داشت: از حضرت علی علیه‌السلام روایت است که پیامبر (ص) در شب معراج از خداوند پرسید «پروردگارا کدام عمل فضیلت بیشتری دارد؟» خداوند پاسخ داد «چیزی نزد من از توکل به خودم و خشنودی از تقسیم بالاتر نیست».
وی ادامه داد: نماز معراج مؤمن است و هر کس برحسب اوج و عروج نماز خود درواقع معراج را درک می‌کند.
حجت‌الاسلام حاج ابوالقاسم با اشاره به تعریف دستگاه مکاتب مادی غرب از انسان که او را موجودی پست و در حدود خوی حیوانی توصیف کرده‌اند، گفت: این شناخت اسفل از وجود الهی انسان نشان می‌دهد که کسانی باید حقوق بشر را بنویسند که کرامت و جایگاه حقیقی انسان را درک کرده باشند.