پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها_ یاسر ولیا بیدگلی: آدمیان را گاهی تلنگر لازم است. خدا بعضی وقت‌ها تلنگر کوچکی به بندگانش می‌زند که آهای بنده من مراقب باش، راه این‌جاست.
این تلنگر شاید کوچک، شاید کوتاه و شاید مختصر باشد اما گاهی همین تلنگر به ظاهر ناچیز، بشر را بالا و پایین می‌کند.
لابد این ویروس و حال و هوای این روزهای جهان هم تلنگری باشد از جانب خدا، نثار بندگان. تلنگری برای این‌که بدانیم چه نعمت بزرگی بود بوسیدن دست پدر ومادر. این‌که مهمان چای استکانی مادربزرگ شدن چقدر توی خوب شدن حال و احوال‌مان موثر بوده و ما نمی‌دانستیم صله رحم چه اثری دارد. تلنگری برای این‌که قدر بدانیم دوستی‌های‌مان را، به آغوش کشیدن عزیزان‌مان را و بوسیدن صورت فرزندان دلبندمان را.
زمین‌گیری فقیر و غنی، ثابت کرد که ما انسان‌ها حواس‌مان به خیلی از نعمات خداوند نبوده و چقدر نعمت که باید شکرشان را به جا بیاوریم و به صورت یقین ما همیشه از شکرگزاری نعمات بی‌انتهای خدا عقب هستیم، نعماتی که حتی گاهی در شمارش آن‌ها می‌مانیم و نمی‌دانیم که خدا را برای کدام نعمت شکر کنیم.
یکی از همین نعمات، زیارت با برکت کریمه اهل‌بیت، حضرت معصومه سلام‌الله علیهاست. مردمی که زیارت بانوی کریمه جزو برنامه همیشگی‌شان بوده است، این روزها با چشمانی حسرت‌زده و خیس از اشک، گرد حرم می‌چرخند. مردمی که لحظه لحظه زندگی‌شان را به شبکه‌های ضریح گره می‌زده‌اند حالا عجیب دلتنگ‌اند.
تصور این‌که درهای این حرم همچنان بسته بماند، مثل سوهان تلخی‌ست که به روح مردم قم و زائرین کشیده می‌شود و عطشی که به جان زائرین است، جز با نوشیدن آب گوارای حرم آرام نمی‌شود.
بعضی‌های‌شان شب‌های ماه مبارک، خودشان را به خیابان‌های اطراف حرم می‌رسانند و ناباورانه به درهای حرم زل می‌زنند. این مردم یک تاریخ درهای بخشش و عطای این خاندان با کرامت را باز دیده‌اند. حال چگونه باید تحمل کنند این عذاب را؟..
دیشب اطراف حرم جوانی نوزاد دو ماهه‌اش را درآغوش گرفته و لحظه‌شماری می‌کرد برای اولین زیارت فرزندش. می‌گفت سال پیش خادمان در اتاق عقد حرم او و همسرش را به عقد هم درآوردند.
چند پیرزن، کناری بساط چای‌شان به راه بود و زیارت‌نامه می‌خواندند. نوجوانانی که ماسک زده بودند با دوچرخه دور حرم می‌چرخیدند تا مطمئن شوند همه درها بسته است.
کودکی گندم به دست از مادرش می‌پرسید: مامان حالا کی به کبوترا گندم می‌ده؟
کمی‌آن‌طرف‌تر چندجوان برای دل حیران‌شان از ترس بی‌پناهی می‌خواندند: ای خدا… نعمت مساجد و حسینیه‌ها و مجالس مناجات در ماه مبارک رمضان از ما سلب شد؛ اما ما تحمل این را نداریم که محرم از راه برسد و مجبور باشیم توی خانه عزاداری کنیم. خدایا ما را با گرفتن نعمت عزاداری و روضه‌های عمومی محرمت امتحان نکن. خدایا ما برای زیارت و پیاده‌روی اربعین ارباب‌مان لحظه شماری می‌کنیم. خدایا نعمت وارد شدن به موکب حرم حضرت معصومه سلام‌الله علیها را از ما نگیر… . ربنا لا تحمل علینا ما لا طاقت لنا به…
