پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها| دنیا گهواره و مهد انسان است، انسان در این دنیا با کمک انبیا راه رفتن را یاد گرفته و حرکت در مسیر بندگی و کمال را آغاز می‌کند.

فرصت دنیا برای انسان بسیار محدود است و در این فرصت محدود باید برای نامحدود و ابدیت ذخیره کند و از آن جایی که خداوند نسبت به بندگان از مادری که به نوزاد خود عشق می‌ورزد و عاشقانه او را دوست دارد، مهربان‌تر است و مَحبت خداوند به بندگان از مَحبت مادر به نوزاد در گهواره بی نهایت برابر بیشتر است؛ برای همین خداوند در زندگی انسان فرصت هایی طلایی برای تولد دوباره از گناه قرار داده است که ماه رمضان و شب قدر در فرصت ها و زمان های زمینی ارزشمند ترین این فرصت ها است که انسان با آن قادر به آماده شدن برای بی نهایت در مدت محدود می شود.

انسان در شب قدر بر سفره بی انتهای خداوند نشسته و با استغفار و توبه از این سفره گستره حضرت حق در عالم هستی متنعم می‌شود؛ اما هستند بندگانی که قدر و معرفت قدر را در شب قدر درک نمی‌کنند و ممکن است این فرصت را از دست بدهند.

همانطور که بیان شد از آن جایی که خداوند بندگان خود را عاشقانه دوست دارد و به آن‌ها عاشقانه عشق می‌ورزد، برای آن‌ها فرصت دیگری برای تنعم در عالم هستی قرار داده است. این فرصت شیرین‌تر از عسل که بندگان در آستانه عید قربان می‌توانند کام خود را با آن شیرین کنند، عرفه است.

* معرفت به عرفه، انسان را برای همیشه در حریم معرفت الله قرار می دهد

عرفه ای که اگر بنده به معرفت آن آگاه شود، برای همیشه در حریم معرفت الله قرار خواهد گرفت و برای همیشه از نعمت ابدیت و بی نهایت حضرت حق بهره مند خواهد شد.

اما عرفه، عرفه روز و شب معرفت است، معرفتی که با عبور از منجلاب گناه حاصل شده، معرفتی که بنده با غسل و استحمام در چشمه سار زیبای توبه به آن می رسد، چشمه و بحری که بنده ای که گناه سرتاسر وجودش را ناپاک و آلوده کرده است با دراز کردن دست دعا به سوی آسمان پروردگار و درخواست و طلب توبه و استغفار از درگاه خداوند وارد این بحر شده و با غوطه ور شدن در این بحر همان‌گونه که قطرات باران از ابرهای آسمان فرو می ریزد و کام زمین تشنه را سیراب می کند، نمک نمکزارهای بیابان های زمینی را می شوید، زنگار نمک را از دل نمک گرفته کویر پاک می‌کند و خاک شور کویر را شیرین می‌کند، وجود بنده هم با توبه مانند همین قطرات باران از زنگار و غبار گناه پاک شده و زنگار گناه از قلب آدمی زدوده شده و قلب او مأمن و حریم الهی می شود.

بنده با توبه به حریم حرم معرفت وارد می‌شود چراکه اگر بنده به معرفت شناخت درگاه و حرم حریم الهی نرسد هرگز به درجه توبه نمی‌رسد. چراکه به گفته عالم وارسته و جلیل القدر شیخ نخودکی اگر انسان حتی به اندازه‌ای که از عقرب زمینی می‌ترسد از حضرت حق نیز بترسد و در برابر حضرت حق شرم از گناه داشته باشد هرگز به گناه آلوده نشده و در مسیر اصلاح از گناه و الهی شدن قرار می گیرد.

* دعای اباعبدالله(ع) را عرفه نامیدند چون…

بنابراین چه زیبا در دعای اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) عرفه را عرفه نامگذاری کرده‌اند؛ زیرا تا بنده مؤمن که حاجی کعبه و حریم الهی است به شناخت درگاه و ادب بندگی در مقابل خداوند نرسد هرگز توبه نخواهد کرد. عرفه اولین قدم از قدم‌های بنده برای ورود به حرم الهی و حاجی شدن است زیرا تا عرفه ای حاصل نشود و بنده در بیابان عرفات ساکن نشود و با توبه به درجه عرفه و عرفات نرسد، هرگز وارد حریم الهی نخواهد شد.

چه زیباست بنده ای که با سکونت در مقام عرفات به مقام شناخت حضرت حق نائل می‌شود و با این شناخت و عرفه شایستگی ورود به حریم و حرم الهی را پیدا می کند، حرمی که انسان حتی اگر به درجه ورود به آن برسد، حاجی می‌شود و خداوند او را حجت خود بر اهل زمین قرار می‌دهد، حجتی که مقامش عام است در حریم ولایت نه خاص. حجت و حاجی که با ورود به حریم و حرم الهی در معرکه و میدان اختیار وارد شده و بر حیوانات، گلها، گیاهان و دیگر موجودات محل سکونت و اطراف استقرار خود ولایت عام پیدا کرده و با ولایت خود -که با شناخت مقام حضرت حق نائل شده است- جهان را برای زندگی اطرافیان و حتی وحوش دل پذیرتر می‌کند.

* کسی که شایسته سربازی امام زمان(عج) می شود

چنین بنده ای که حجت عام خداوند بر دیگر مخلوقات است، می‌تواند با حرکت در مقام عرفات و افزایش شناخت به درجه‌ای برسد که سرباز ولایت و سرباز امام معصوم شود و شایستگی سربازی امام معصوم را پیدا کند. چنین بنده ای حاجی است والا زیارت کعبه زمینی نمی‌تواند ملاک حاجی شدن باشد؛ زیرا چه بسیار بندگانی هستند که به زیارت خانه دوست متنعم می‌شوند ولی از آن جایی که این زیارت ظاهری بوده و زائر در مقام حقیقی عرفات وارد نشده، حاجی نیست در حالی حج رفته است.

چه بسیار بندگانی هستند که شاید در ظاهر به زیارت خانه دوست متنعم نشده باشند، ولی به واسطه ورود در مقام و وادی معرفت به درجه‌ای رسیده‌اند که حاجی حج نرفته اند. حقیقتاً در عالم خلقت مقام حاجی و عنوان حاجی جز شایسته این گروه که به مقام استقرار در وادی عرفه رسیده‌اند، نیست و ادب بندگی حکم می‌کند که انسان تنها به چنین حجت هایی عنوان حاجی را عرضه بدارد.

حاجی که به واسطه توبه و بندگی به مقام حاجی شدن و حج رفتن به معنای واقعی کلمه نائل شده است، سرباز ولایت است و راز اینکه دعای روز عرفه، دعایی است که اباعبدالله حسین علیه‌السلام در کنار خانه خدا آن را تلاوت کردند در همین معرفت نهفته است. چراکه حاجیان ظاهری زیادی در روز عرفه همراه اباعبدالله حسین دعای عرفه را به زمزمه نشستند اما از آن جایی که این حاجیان مقام عرفات را پشت سر نگذاشته بودند و حقیقتاً به مقام عرفات نائل نشده بودند در روز عاشورا امام معصوم و ولی زمان خود را در حالی که ندای «هل من ناصر ینصرنی اش» در گوش زمان پیچید، یاری خواهی و کمک طلبیش را نشنیدند و با وجود اینکه در کعبه پشت سر او قامت به نماز بستند و او را فرزند رسول الله می‌خواندند چشم به روی حقیقت بستند و نه تنها یاریش نکردند بلکه کمر به قتل و شهادتش بستند و طفل شش ماهه اش را در کمال قساوت قلب و در نهایت شیطان صفتی با تیر سه شعبه راهی بهشت و دیدار رسول الله کردند، در حالی که زائر خانه‌ای بودند که به واسطه رسول خدا صلی الله علیه و آله با بنیان نهادن حجر الاسود مرمت شده بود و کمر به قتل اهل بیتی بستند که نه تنها اهل بیت مدینه بودند، بلکه اهل بیت حقیقی خانه خدا نیز این گروه بودند.

آری چون این حاجیان به مقام عرفه نرسیده بودند و گذرشان به صحرای عرفات نیفتاده بود، سرباز ولایت نشدند و ولی‌خدا را تنها گذاشتند.

ما نیز باید بدانیم که هرچند زیباست که همه ساله به رسم حاجیان بیت الله الحرام و به رسم حسین فاطمه علیهما‌السلام عرفه می‌خوانیم و قرآن هایی را که در شب قدر بر سر گذاشته و در مقابل خداوند از شر شیطان و گناهان پناهنده آن شده‌ایم را دوباره در روز عرفه بر سر گذاشته و پناهنده آن می‌شویم، ولی باید بدانیم این رسم زیبا‌تر می‌شود اگر ما نیز محرم حرم الی الله شویم و با عرفات و مقام عرفه به درگاه خداوند از معاصی و گناهان توبه گر شویم و به خداوند از گناه توبه عرضه داریم و پناهنده حریم حرم الهی شویم.

نتیجه این مُحرم و سالک حرم الی الله شدن جز سربازی ولایت نیست و کسی که در روز عرفه، عرفه می‌خواند اگر به سربازی ولایت و امام عصر خویش نائل نشود، عرفه خواندنش جز لقلقه زبان نخواهد بود و چنین شخصی در معرکه هایی مانند عاشورا نه تنها یاریگر امام زمانش نخواهد بود، چه بسا که ممکن است به بهانه خارجی خواندن امامش و خارجی خواندنش کمر به قتل و شهادت امامش ببندد؛ بنابراین شرط معرفت در عرفه و عرفات جز ولایت و سربازی امام و نایب عامش نیست و هرکه به سربازی ولایت نائل نشود و لباس سربازی و خدمت بر تن نکند در این حرم هرگز محرم نخواهد نشد.

فاطمه قاسمی