پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها_ حسین حسنی: هشتم ذی الحجه سال ۶۰ هجری قمری در تقویم شیعه روزی مهم و تاریخی است که سرمنشأ وقایع تاریخی بزرگی بود که بعد از آن اتفاق افتاد و موجب دوام و قوام مکتب تشیع در جهان و زنده ماندن اسلام ناب در طول تاریخ شد.
اهمیت هشتم ذی الحجه در تقویم شیعی به قدری است که اگر حرکتی که از این روز آغاز شد اتفاق نمی افتاد، طرح بلندمدت هدایت الهی که توسط پیامبر صلوات الله علیه و آله به مرحله پایانی خود رسیده بود همانجا متوقف می شد و جز نامی از اسلام و رکن اسلی آن که ولایت بود باقی نمی ماند.
از این رو بود که امام حسین علیه السلام در آغاز حرکت عظیم خود در هشتم ذی الحجه از این حرکت به مأموریت الهی یاد کردند و در مسیر حرکت نیز در دیداری که با برخی که می خواستند ایشان را از سفر به کوفه منصرف کنند فرمودند «قضای الهی انجام می شود و من مأمورم به این سفر بروم».
توجه امام حسین علیه السلام به خواست خدا و مأمور بودن ایشان در این سفر در سخنان ایشان کاملا نمایان است و در هر منزلی که امام حسین علیه السلام با اصحاب خود صحبتی داشتند به گونه ای به انجام این مأموریت و سرانجام آن اشاره می کردند بنابراین چه افرادی که با ایشان به کربلا رفتند و چه افرادی که ایشان را همراهی نکردند و یا در مسیر جدا شدند با آگاهی و اختیار کامل این انتخاب را داشتند.
خطبه ای که امام حسین علیه السلام یک روز قبل از حرکت خود از مکه به کوفه خواندند نیز گویای همین مطلب است که ایشان از طرف خداوند با اختیار و آگاهی کامل مأمور احیاء دین خدا بودند و این را به اصحابشان نیز گوشزد می کردند چنانکه فرمودند: «سپاس برای خداست. آنچه خدا بخواهد همان خواهد بود و هیچ نیرویی حکم فرما نیست، جز به اراده خداوند، و درود و سلام خداوند بر فرستاده خویش.
مرگ بر فرزندان آدم نوشته شده است، همانند اثر گردنبند که لازمه گردن دختران است، و چقدر به دیدار نیاکانم اشتیاق دارم؛ آن چنان که یعقوب به دیدار یوسف اشتیاق داشت، و برای من قتلگاهی معین شده است که در آنجا فرود خواهم آمد گویا با چشم خود می‌بینم که گرگ‌های بیابانها (لشکریان کوفه) در سرزمینی در میان نواویس و کربلا، اعضای مرا قطعه قطعه و شکم‌های گرسنه خود را سیر و انبانهای خالی خود را پر می‌کنند.
از پیشامدی که با قلم قضا نوشته شده است، چاره و گریزی نیست. ما اهل بیت به آنچه خدا راضی است، راضی و خشنودیم. در مقابل بلا و امتحان او، صبر و استقامت می‌ورزیم و او اجر صبر کنندگان را به ما عنایت خواهد فرمود.
بین پیامبر و پاره‌های تن وی (فرزندانش) هیچ گاه جدایی نخواهد افتاد و آنان در بهشت برین درکنار او خواهند بود؛ زیرا چشم او به آنها روشن خواهد شد و وعده او نیز به وسیله آنان تحقق خواهد یافت. هر کس از شما که حاضر است در راه ما از خون خویش بگذرد و جانش را در راه شهادت و لقای پروردگار نثار کند، با ما حرکت کند که من فردا صبح حرکت خواهم کرد، ان شاء الله.»
بنابراین هشتم ذی الحجه سالروز آغاز مأموریت احیاء اسلام ناب محمدی به فرماندهی فرزند پیامبر خدا صلوات الله علیه و آله است و گذشت زمان نشان داده است که این مأموریت به دست بهترین امیر، بهترین اصحاب و به بهترین شکل به انجام رسیده و اهداف آن محقق شده است به گونه ای که اگر چنین ذبح عظیمی صورت نمی گرفت شاید امروز مکتب اهل بیت علیهم السلام نیز به فراموشی سپرده شده بود.
آری اباعبدالله علیه السلام مأمور بودند تا با ریخته شدن خون شان اسلام را نجات دهند؛ این امر الهی نیز مانند سایر اوامر الهی اختیار را از اباعبدالله علیه السلام نگرفته بود بلکه این تعهد اباعبدالله علیه السلام بود که باعث شد امر الهی را به درستی و بدون کم و کاست اطاعت کنند تا الگویی باشند برای اطاعت کردن همه انسان ها از اوامر خداوند.
