پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها| امام حسین(ع) که به برکت تولدشان فرشته‌های الهی به پیامبر(ص) تهنیت گفتند و برای ولادتشان فرشتگانی از بهشت به کمک حضرت زهرا(س) آمدند صفات و ویژگی‌هایی برایشان در روایات و زیارات ذکر شده است که از وجوه مختلفی متناظر با ویژگی‌های قرآن کریم است و به حق می شود ایشان را قرآن ناطق و سیمایی از کلام الهی دانست.
اگر قرآن «سید‌الکلام» است، امام حسین(ع) «سید‌الشهداست»، اگر در صحیفه سجادیه درباره قرآن می‌خوانیم که «و میزانُ القسط»، امام حسین(ع) می‌فرماید که «أمِرتُ بالقسط»، اگر قرآن موعظه پروردگار است «مَوعظةٌ مِن ربّکم»، امام حسین(ع) در عاشورا فرمود که عجله نکنید تا شما را به حق موعظه کنم «لا تعجَلوا حتی أعِظُکُم بالحق».
اگر قرآن کریم کتاب هدایت است امام حسین(ع) نیز مصباح هدایت هستند؛ اگر قرآن مردم را به سمت رشد هدایت می‌کند؛ «یَهدی الی الرُشد»، امام حسین(ع) نیز می‌فرماید که من شما را به راه رَشاد دعوت می‌کنم «أدعوکم الی سبیل الرَشاد»، اگر قرآن عظیم است؛ «والقرآنُ العظیمُ» امام حسین(ع) نیز سوابق عظیمی دارد «عظیمُ السوابق».
اگر قرآن حق و یقینی است؛ «وإنّه لَحَقُّ الیقین» در زیارت امام حسین(ع) نیز می‌خوانیم که «حتی أتاکَ الیقین» یعنی آنقدر صادقانه و خالصانه عبادت کردی که به درجه یقین رسیدی، اگر قرآن مقام شفاعت دارد؛ «نِعمَ الشفیعُ القرآنُ» امام حسین(ع) نیز مقام شفاعت دارد «وارزُقنی شفاعةَ الحسین».
اگر در دعای چهل و دوم صحیفه سجادیه درباره قرآن می‌خوانیم که پرچم نجات است یعنی «عَلَمُ نَجاة» در زیارت امام حسین(ع) نیز می‌خوانیم او نیز پرچم هدایت است، «إنّه رایَةُ الهُدی»، اگر قرآن شفادهنده است؛ «و نُنَزّلُ مِن القرآن ما هو شِفاءٌ…» خاک قبر امام حسین(ع) نیز شفاست «طینُ قبرِ الحسین شِفاءٌ».
اگر قرآن «منار حکمت» است، امام حسین(ع) نیز باب حکمت الهی است: «السلام علیک یا بابَ حکمة ربّ العالمین»، اگر قرآن امر به معروف و نهی از منکر می‌کند؛ «فالقرآنُ آمِرٌ و زاجرٌ» امام حسین(ع) نیز فرمود که «أریدُ أن آمرُ بالمعروف و أنهی عن المنکر» یعنی هدف من از رفتن به کربلا امر به معروف و نهی از منکر است.
اگر قرآن نور است؛ «نوراً مبیناً»، امام حسین(ع) نیز نور است «کنتُ نوراً فی الأصلاب الشامِخة»، اگر قرآن برای تاریخ و همه مردم است؛ «لم یجعل القرآنَ لِزمانٍ دونَ زمانٍ و لا لِلنّاس دونَ الناس»، درباره امام حسین(ع) نیز می‌خوانیم که آثار کربلا از تاریخ محو نخواهد شد «لا یُدرسُ أثرهُ و لا یُمحی اسمُه».
اگر در قرآن هیچ انحرافی نیست؛ «غیرَ ذی عِوَج» درباره امام حسین(ع) نیز می‌خوانیم که لحظه‌ای از حق به باطل گرایش پیدا نکرد «لم تَمُل ِمن حقِ الی الباطل»، اگر قرآن کریم است؛ «انّه لَقرآنٌ کریمٌ»، امام حسین(ع) نیز دارای اخلاق کریم است «و کریمُ الخلائق».
اگر قرآن عزیز است؛ «إنّه لکتابٌ عزیزٌ»، امام حسین(ع) فرمود که «هَیهاتَ مِنّا الذلّةُ» هرگز زیر بار ذلت نمی‌روم، اگر قرآن ریسمان محکم است «إنّ هذا القرآنَ … العُروةُ الوُثقی»، امام حسین(ع) نیز کشتی نجات و ریسمان محکم است «إن الحسینَ سفینةُ النجاة و العُروةُ الوُثقی».
اگر قرآن بیّنه و دلیل آشکار است؛ «جائکم بینةٌ مِن ربّکم»، امام حسین(ع) نیز اینگونه است «أشهد أنک علی بیّنة مِن ربّک»، اگر قرآن را باید آرام و با تانی تلاوت کرد؛ «و رَتّل القرآنَ ترتیلاً» زیارت قبر امام حسین(ع) را نیز باید با گام‌های آهسته انجام داد «وَ امشِ بمَشی العبیدِ الذلیل».
اگر تلاوت قرآن باید با حزن باشد؛ «فَاقرَؤوهُ بِالحُزن» زیارت امام حسین(ع) نیز باید با حزن باشد «و زُرهُ و أنتَ کئیبٌ شَعِثٌ»، آری، امام حسین(ع) قرآن ناطق و سیمایی از کلام الهی است.
امام حسین(ع)؛ روح مقدس و مقام فناء فی الله
امام حسین(ع) با مجاهدت‌های خود در مقام فناء فی الله قرار گرفت، دارای روح مقدس شد، این مقام مقامی است که در انسان ذره‌ای خودخواهی و حب نفس باقی نمی‌گذارد و تمام وجود انسان خدا خواهی می‌شود، هرچه خدا بخواهد و امام هر چه انجام می‌دهد، همه اراده خدا و خواست خداست.
سیره امام حسین(ع) همان سیره رسول‌الله(ص) است، بر مبنای حلال‌خوری و حلال‌خواهی، هر کج‌روی ناشی از لقمه حرام است چنانکه فرمود: «می‌دانید چرا هر آنچه می‌گویم در قلب شما نفوذ نمی‌کند به دلیل این است که شکم‌های شما از حرام پر شده است.»
به واقع امام حسین (ع) لقمه حلال را به عنوان مبنای زندگی پاک و ناپاک را مطرح کردند، حتی حکومت امام زمان(عج) نیز براساس کسب لقمه حلال و از بین بردن راه‌های کسب حرام بنا نهاده می‌شود؛ زیرا جامعه‌ای که ذره‌ای لقمه حرام و حتی شبهه‌ناک در آن پیدا نشود با جسم پاک و نفوس پاک به ساحل آرامش می‌رسد و امام در آن جامعه ذبح نمی‌شود.
