پایگاه خبری آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها| مدینه دوباره غمگین است. کوچه‌های خاموش، دیوارهای خسته، و دل‌هایی که در سوگ مردی نشسته‌اند که کرامت را معنا کرد و مظلومیت را به بلندای تاریخ رساند. امام حسن مجتبی (ع)، دومین اختر تابناک آسمان امامت، در چنین روزی، با زهر کینه و نفاق به شهادت رسید و ما مانده‌ایم با حسرتی بی‌پایان و داغی کهنه.

او که فرزند علی (ع) و فاطمه (س) بود، در دامان نبوت و امامت رشد کرد. کودکی‌اش با عطر حضور پیامبر (ص) آمیخته بود و جوانی‌اش با زخم‌های بی‌عدالتی. امام حسن (ع) نه فقط امامی بود برای شیعیان؛ بلکه الگویی بود برای آزادگان جهان؛ مردی که صلح تحمیلی از سوی دشمنان و خودی های نا اهل را با شروطی عزتمندانه و هوشمندانه پذیرفت و با وجود طعنه ها و مذمت ها نگذاشت اسلام حقیقی و نظام امامت و ولایت به کلی از بین برود.

در روزگاری که شمشیرها تشنه خون بودند و دل‌ها از حقیقت دور، امام حسن (ع) با صلحی تاریخی تشیع را نجات داد. اما همین صلح برای بسیاری قابل درک نبود. او را متهم کردند، تنها گذاشتند و در نهایت همسرش با زهری که از سوی معاویه فرستاده شده بود جام شهادت را به او نوشاند.

شهادت امام حسن (ع) نه فقط پایان زندگی یک امام بلکه آغاز فصلی از مظلومیت اهل بیت (ع) بود. پیکر مطهرش را خواستند در کنار رسول خدا (ص) دفن کنند؛ اما کینه‌های دیرینه مانع شدند. تیرها بر تابوتش بارید و او را در قبرستان بقیع در غربتی ابدی به خاک سپردند.

امروز ما با قرن‌ها فاصله هنوز صدای مظلومیت امام مجتبی علیه السلام را می‌شنویم؛ هنوز اشک می‌ریزیم بر غربت امامی که حتی پس از شهادت به بدن شریفش جسارت کردند. هنوز دل‌مان می‌لرزد از قصه‌ای که با زهر آغاز شد و با تیر پایان یافت.

اما امام حسن مجتبی (ع) فقط مظلوم نبود؛ او کریم اهل بیت (ع) بود. بخشنده‌ای بی‌نظیر که هرگز دست نیازمندی را رد نکرد. او آن‌قدر بخشنده بود که دشمنانش را نیز شرمنده می‌کرد. در تاریخ آمده است که بارها تمام دارایی‌اش را میان نیازمندان تقسیم کرد بی‌آن‌که لحظه‌ای به خود بیندیشد.

امروز در سالروز شهادتش باید نه فقط سوگواری کنیم بلکه از او بیاموزیم. از صبرش، از حکمتش، از بخشش بی‌حدش. باید بدانیم که مظلومیت او چراغ راهی است برای شناخت حقیقت و صلح او درسی است برای تمام نسل‌ها.

در این روز، دل‌هایمان را به بقیع می‌فرستیم به کنار قبری بی‌نشان که صاحبش نشان انسانیت است. با اشک، با آه، با زمزمه‌ای آرام؛ «السلام علیک یا حسن بن علی، یا کریم اهل بیت، یا مظلوم مدینه و رحمت الله و برکاته»