پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه علیهاالسلام؛ پیغمبر خدا در آستانه ورود ماه شریف رمضان، سه با در کلامی تکرار کردند: «ماذا یستقبلکم و ماذا تستقبلون» میدانید چه چیزی به‌سوی شما می‌آید و به استقبال چه چیزی می‌روید؟!
این کلام دلجوی حضرت، عظمت این زمان زیبای پیش رو را می‌رساند. اینک در مدخل طلوع ماه میهمانی خدا قرار داریم! امید که شرایط تجلی رحمت‌های الهی برایمان فراهم شود و بهره‌ای حداکثری از این بحر فیوضات بگیریم.
حضرت رسول در طلیعه خطبه شریف شعبانیه فرمودند: «ایها الناس قد اقبل الیکم شهر الله بالبرکه والرحمه و المغفره» مردم، ماه خدا دارد به شما رو می‌کند؛ بابرکت و رحمت و مغفرت…
معلوم است چه وصول مهمی درراه است که پیامبر تذکرش می‌دهند. باید بدانیم خدای تبارک بعضی زمان‌ها و بعضی مکان‌ها را ویژه برای خودش اختیار کرده و ثبت نموده است! در مورد کعبه فرمود: «بیت‌الله» یعنی خانه من، و در مورد ماه عزیز رمضان فرمود: «شهر الله» این یعنی ما داریم با زمانی که اختصاصاً مال خداست مواجه می‌شویم. چقدر قشنگ است که بنده‌ی خدا در ماه خاص خدا به میهمانی خدا دعوت می‌شود! این‌، یک دعوت خاص است.
چقدر زیباست اینکه به ما دستور داده شده در آخرین غروب‌های شعبان در بی‌کران آسمان به دنبال هلال ماه رمضان بگردیم یا به‌اصطلاح «استهلال» کنیم. آری قرار است در افق خیره شویم به آن ماهی که با آمدنش افقی جدید برویمان باز می‌شود و شرایط انس با حضرت حق درش گشوده می‌شود. لذا در دعای ماه رجب از خداوند می‌خواهیم که ما را به روزه و رمضان برسان تا به این گشودگی ویژه و باران خاص رحمت نائل شویم. کافی است بدانیم میهمان کریمی می‌شویم که با آغوش رحمانی ما را تحویل می‌گیرد، کافی است با توبه و استغفار، خود را آماده پذیرش الطافش کنیم.
حضرت حق همه‌ی کمالات را با هر جلوه‌ای و مظهری داراست و بی‌شک رجوع به او در ماه او با رسیدن به فروغی از این کمالات همراه است؛ پس وقت آن است که این کمالات را از خداوند مطالبه کنیم. او اراده کرده است ببخشد، هم درگذرد و هم عطا کند! چنانچه در آن حدیث قدسی زیبا فرمود: «الصوم لی و انا اجزی به» یعنی روزه برای من است و خودم جزای آنم یا خودم مستقیماً جزایش را می‌دهم، ولی از آن‌طرف ما هم باید اراده کنیم، تقاضا و التماس کنیم تا ظرف گدائی‌مان ظرفیتش بیشتر شود، آری به همین تقاضا و مطالبه خیلی بها می‌دهد، چنانچه فرمود: «قل ما یعبا بکم ربکم لولا دعائکم»
وقت آن است که قانع نباشیم و از خدایمان در ماه خدا خود خدا را بخواهیم. خدایی که فرمود: من جزای روزه‌دارم! وقت آن است مثل طفلی باشیم که گریه می‌کند و با شکلات و آب‌نبات پدر راضی نمی‌شود، تا اینکه پدر او را بغل کند! و آغوش گرم و نوازش پدرانه‌اش را و اصلاً خودش را به او ‌دهد تا آرام شود.
او را بخواهیم تا به کمالات و اخلاق الهی متخلق شویم. در حدیث زیبای «قرب نوافل» آمده است: اگر کسی علاوه بر واجبات، نمازهای نافله را نیز به جای آورد «کنت سمعه الذی یسمع به کنت بصره الذی یبصر به کنت لسانه الذی ینطق به و کنت رجله التی یبطش بها» منِ خدا گوش بنده‌ام می‌شوم که با آن می‌شنود! چشمش می‌شوم که با آن می‌بیند! زبانش می‌شوم که با آن می‌گوید! و پایش می‌شوم که با آن راه می‌رود!
معلوم است در سایه همین اعمال ماه رمضان با دعای افتتاح، با ابوحمزه، با دعاهای روزانه و نمازهای واجب و مستحب، با استغفارهای سحری و تلاوت قرآن در سایه روزه‌داری می‌شود تقرب به حضرت حق پیدا کرد. چنان‌که خود حضرت باری‌تعالی در قرآن شریف فرمود: «فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان» من به بنده‌ام نزدیکم و خودم بی‌واسطه جوابش را می‌دهم!
آری می‌شود برسیم و خواهیم رسید به آن اطمینان و آرامش و لذت انس باخدا. در سایه مِهمانی ماه خدا به خیلی چیزها خواهیم رسید.
سید هدایت الله میرسالاری