به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها، حجت‌الاسلام والمسلمین علی نظری منفرد امروز در ویژه برنامه سحرگهان حرم مطهر در شبستان امام خمینی (ره) به بررسی جایگاه و اهمیت «صبر و استقامت» در مؤمن و جامعه اسلامی پرداخت و اظهار داشت: صبر کلید فرج و فتح است.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم با تأکید بر این‌که صبر اساسی‌ترین محور رشد است، گفت: مؤمن برای دست‌یابی به موفقیت و تعالی باید در صراط صبر حرکت کند.
حجت‌الاسلام والمسلمین نظری منفرد به بررسی انواع و اقسام صبر از منظر شرع مبین اسلام پرداخت و عنوان داشت: یکی از انواع صبر از منظر شرع مقدس اسلام صبر بر طاعت است؛ این در حالی است که صبر بر طاعت زمینه رشد روحی مؤمن است.
سخنران آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها با اشاره به این‌که صبر بر معصیت یکی دیگر از صبرهای کلیدی زندگی مؤمن است، ابراز داشت: صبر بر معصیت تقابل با شیطان است بر این اساس خداوند متعال به رسول گرامی اسلام (ص) در آیه ۱۵۴ سوره بقره دستور فرموده است که به صابران بشارت دهد.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم استقامت و صبر در سختی‌ها را از دیگر مصادیق صبر دانست گفت: صبر در برابر سختی‌ها زمینه ظهور استعدادهای مؤمن خواهد شد آن‌چنان‌که اگر زندگی‌نامه انسان‌های موفق را بررسی کنیم متوجه گوهر صبر در زندگی آنان خواهیم شد.
حجت‌الاسلام والمسلمین نظری منفرد عقل را اساسی‌ترین پشتوانه صبر توصیف کرد و اظهار داشت: مؤمن برای دست‌یابی به گوهر صبر لازم است که در تمام کنش‌های خود منطقی و معقولانه حرکت کرده و در امور تدبر کند.
استاد اخلاق حوزه علمیه قم با تأکید بر این‌که هویت تقوا با تکیه‌بر صبر در مؤمن شکل می‌گیرد، گفت: روزه‌داران در ماه مبارک رمضان به‌نوعی صبر بر معصیت، عبادت و نفس را تمرین می‌کنند بر این اساس لازم است با توکل بر خدا بر حفظ این هویت پس از ماه مبارک رمضان نیز کوشا باشند.
وی ادامه داد: رسول اكرم (ص) در توصیف صابر می‌فرمایند «عَلَامَةُ الصَّابِرِ فِي ثَلَاثٍ أَوَّلُهَا أَنْ لَا يَكْسَلَ وَ الثَّانِيَةُ أَنْ لَا يَضْجَرَ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا يَشْكُوَ مِنْ رَبِّهِ تَعَالَى لِأَنَّهُ إِذَا كَسِلَ فَقَدْ ضَيَّعَ الْحَقَّ وَ إِذَا ضَجِرَ لَمْ يُؤَدِّ الشُّكْرَ وَ إِذَا شَكَا مِنْ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَدْ عَصَاهُ، صبور سه نشانه دارد: اول آن‌که سستى نمی‌کند، دوم آن‌که افسرده و دل‌تنگ نمی‌شود و سوم آن‌که از پروردگار خود شِكوه نمی‌کند؛ زيرا اگر سستى كند، حق را ضايع كرده و اگر افسرده و دل‌تنگ باشد شكر نمی‌گذارد و اگر از پروردگارش شكوه كند او را معصيت كرده است.»(p1)
