به گزارش پایگاه خبری آستان حضرت معصومه سلام الله علیها، حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی در سخنرانی بعد از نماز مغرب وعشا در شبستان امام خمینی حرم مطهر با بیان اینکه همدری با خویشاوندان و رفع گرفتاری های آنها از آموزه های دینی است که مؤمن باید به آن توجه جدی داشته باشد، تصریح: انسان باید رفع مشکلات نزدیکان خود را بر حل گرفتاری های دیگران مقدم بداند.
وی خاطرنشان کرد: صله رحم شامل فامیل های نسبی است وابعاد وسیعی دارد ولی متاسفانه گاهی افراد آن را محدود به احوال پرسی وخبر گرفتن از خویشان می دانند بدون آنکه برای رفع گرفتاری های آنها از موقعیت یا آبروی خود استفاده کنند.
خطیب حرم مطهر با بیان اینکه صله رحم از واجبات الهی است که به اندازه نماز، روزه ، خمس وزکات وسایر واجبات ارزش دارد، خاطرنشان کرد: متأسفانه در رساله ها و احکام شرعی به این مورد توجه جدی نمی شود و بااینکه در مورد نماز و روزه و سایر واجبات بیش از ده ها رساله و استفتائات وجود دارد ولی در مورد صله رحم تنها ۱۷ سوال مطرح شده است.
حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی با اشاره به فتوای آیت الله گلپایگانی و آیت الله خوی در مورد صله رحم گفت: صله رحم موضوعی عرفی است وباتوجه به شرایط هر جامعه ای دارای ابعاد گوناگونی است که گاهی با یک احوال پرسی ساده انجام می شود وگاه هم با مساعدت مالی به خویشان ونزدیکان تحقق می یابد.
وی افزود: طبق استفتاعات قطع رحم نیز باتوجه به عرف متفاوت است و عدم مساعدت مالی شخص ثروتمند به خویشاوندان فقیر و نیازمند خود مصداق قطع رحم است.
سخنران حرم مطهر قطع رحم را عامل ایجاد فاصله طبقاتی در جامعه دانست وگفت: اگر افراد جامعه صدقات و نذورات خود را به جای اینکه به صندوق های صدقات ومؤسسات خیریه ای بدهند به خویشاوندان ونزدیکان نیازمند خود کمک کنند، فقیری در جامعه باقی نمی ماند وفاصله طبقاتی ایجاد نخواهد شد.
حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی ابراز کرد: طبق احکام دینی همسر، پدر ومادر، فرزندان و حیوانات و پرندگانی که فرد در خانه نگهداری می کند چهار دسته ای هستند که پرداخت نفقه آنها بر مرد واجب است.
وی با بیان اینکه در دین اسلام بی تفاوتی نسبت به خویشاوندان پذیرفته نیست، گفت: در کمک کردن به افراد نیازمند باید آبروی آنها حفظ شود زیرا حرمت و عظمت بنده مؤمن از خانه خداوند بالاتر است.
وی با اشاره به روایتی از امام باقر علیه السلام گفت: کار خیر به کمال نمی رسد مگر اینکه انسان در انجام آن شتاب کند، آن را از دیگران پنهان کند و آن را بزرگ جلوه ندهد.