جهانی داریم با وسعتی ورای تصور…زمینِ خاکیِ ما در این جهان بِسان نقطه ای ناچیز است؛ نقطه ای که در پهنای کهکشان اصلاً به چشم نمی آید. بر روی این زمینِ خاکی پر است از موجودات بزرگ که جسم ضعیفِ انسان در قیاس با آن ها ناچیز است؛ و خدایی داریم که بزرگ تر از هر موجودی است؛ آن قدر بزرگ که تمام هستی با تمام آن عظمت درک ناشدنی‌اش در مقابل وجود لایتناهی او هیچ است. حال چه می شود که موجودی به نام انسان با همه ضعف و فقرش در مقابل چنین پروردگاری به دارایی های اندک خود مغرور گشته و در مقابل وجود بی بدیل خداوندِ آسمان ها و زمین با اراده‌ای که آن را تمام و کمال مدیون خدایش است سرکشی می کند…آیا این انسان خود را در مقابل خالق بی رقیبش صاحب جایگاه می پندارد؟
مگر غیرازاین است که هرچه که هست و نیست همه و همه ازآن خداوند و مخلوق اوست و هیچ‌کس را یارای لحظه ای اظهار وجود در مقابل خداوند نیست؟!
معبودِ من! من بنده نادان تو هستم! ازآن‌جهت نادان که خودم را در این جهانِ پهناور عددی به‌حساب می‌آورم و گاه‌وبیگاه به خود مغرور می‌شوم و حتی در مقابل فرامین تو سرکشی می‌کنم؛ انگار غافل می‌شوم از آن که همین جان ناچیز را، همین قدرت تفکر و تکلم را، همین جایگاه مخلوق بودن را هم از لطف و مهربانی تو دارم…
خدایا به من بینشی عطا فرما تا جایگاه حقیقی خویش در این عالَم را دریابم، شأن خودم را دریابم و همچون فروتنان و خاضعان بر خاک آستانت جبهه سایی کنم. خدایا دلم را باز کن… دلم را باز کن و شرح صدری عنایت کن تا بتوانم با این بار سنگین گناه و معصیتی که بر دوش دارم با حال پریشان و پشیمان به سمت تو آیم. بازگردم و توبه کنم تا تو امانم دهی به‌حق امان دادنت ای پناهِ بی پناهان…
اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی فِیهِ طَاعَةَ الْخَاشِعِینَ وَ اشْرَحْ فِیهِ صَدْرِی بِإِنَابَةِ الْمُخْبِتِینَ بِأَمَانِكَ یا أَمَانَ الْخَائِفِینَ
خدایا در این ماه طاعت فروتنان را نصیبم كن، و سینه‌ام را براى انابه همانند بازگشت خاضعان باز كن، به امان دادنت اى امان ده هراسیدگان
میلاد اسماعیل‌زاده
پایگاه خبری آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله علیها
