استاد حوزه علمیه قم گفت: امام علی(ع) می فرمایند که اگر انسان زیرک و با بصیرت حرکت کند ولو کارهای مستحبی را هم انجام ندهدو اهل نماز شب و روزه های مستحبی نباشد خیلی بهتر از کسی است که مقصد را گم کرده و بدون بصیرت روزه و نماز مستحبی می گیرد
به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها، حجت الاسلام رضا محمدی، استاد برجسته حوزه علمیه قم در آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها با اشاره به اینکه امام علی(ع) در حکمت ۱۴۴ نهج البلاغه می فرماید«وَ قَالَ ع یَنْزِلُ اَلصَّبْرُ عَلَى قَدْرِ اَلْمُصِیبَهِ وَ مَنْ ضَرَبَ یَدَهُ عَلَى فَخِذِهِ عِنْدَ مُصِیبَتِهِ حَبِطَ عَمَلُهُ» یعنی صبر به اندازه مصیبت فرود آید، و آن که در مصیبت بىتاب بر رانش زند، اجرش نابود مىشود.
وی افزود: صبر به میزان مصیبت بر انسان نازل می شود و هرچه مصیبت سنگین تر باشد صبر نازل شده هم بیشتر است بنابراین کسی که در مصیبت بی صبری می کند این بی صبری او ارادی است و خودش نمی خواهد صبر کند در حالی که دیگران ممکن است مصیبتی مانند او داشته باشند و مصیبشان هم عرض باشد ولی صبوری پیشه کنند.
استاد حوزه علمیه قم یکی از راه هایی به صبوری رسیدن را تصبر عنوان کرد، گفت: منظور این است که انسان خود را به صبر زده و تمرین صبر کند.
حجت الاسلام محمدی تصریح کرد: یکی از نشانه های بی صبری در انسان این است که با دست به ران خود بزند؛ کسی که به ران خود بزند با این بی صبری پاداش صبر خود را از بین برده است.
وی افزود: اگر کسی در هنگام مصیبت وارد شده گریبان چاک کند و صورت بخراشد باید کفاره بپردازد؛ تنها در سوگ پدر اگر انسان صورت بخراشد و گریبان چاک کند فقط کفاره برداشته می شود ولی اشکال شرعی دارد و نباید این کار را انجام داد.
کارشناس مسائل اعتقادی با اشاره به این که بر سر و صورت زدن در عزای امام حسین(ع) اگر موجب خون آلوده شدن صورت و وهن دین شود اشکال دارد، گفت: از آنجایی که اینکار در حال حاضر موجب وهن می شود باید از انجام این کار پرهیز کرد.
وی افزود: میان سوخته شدن دل و جاری شدن اشک تا جزع و بی تابی تفاوت وجود دارد؛ زیرا هر گاه دل پیامبر(ص) نیز می سوخت از چشمان ایشان اشک جاری می شد و باید دقت کرد که این از خصلت های انسانی است اما انسان در این مقام سخنی نمی گوید که موجب خشم پروردگار شود و اشک این چنینی موجب آرامش انسان می شود.
استاد حوزه علمیه قم با اشاره به حکمت ۱۴۵ گفت: امام علی(ع) در این خطبه می فرمایند«كَمْ مِنْ صَائِم لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيَامِهِ إِلاَّ الْجُوعُ وَالظَّمَأُ، وَكَمْ مِنْ قَائِم لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيَامِهِ إِلاَّ السَّهَرُ وَالْعَنَاءُ، حَبَّذَا نَوْمُ الاَكْيَاسِ وَإِفْطَارُهُمْ » یعنی چه بسيار روزه دارانى كه از روزه خود جز گرسنگى و تشنگى بهره اى نمى برند و چه بسيار شب زنده دارانى كه از قيام شبانه خود جز بى خوابى و خستگى ثمره اى نمى گيرند و آفرين بر خوابیدگان زیرک و روزه خواران زیرک.
حجت الاسلام محمدی اظها کرد: در اینجا منظور از روزه و نماز، نماز و روزه مستحبی است چون این موضوع در روزه و نماز واجب جایی ندارد.
وی افزود: باید دقت کرد که اگر کسی نماز و روزه واجب را به جا نیاورد، در قیامت از محرومان بوده و یهودی یا نصرانی از دنیا می رود.
کارشناس مسائل اعتقادی تصریح کرد: در اینجا امام علی(ع) می فرمایند که اگر انسان زیرک و با بصیرت حرکت کند ولو کارهای مستحبی را هم انجام ندهدو اهل نماز شب و روزه های مستحبی نباشد خیلی بهتر از کسی است که مقصد را گم کرده و بدون بصیرت روزه و نماز مستحبی می گیرد؛ مانند خوارج. به همین دلیل بصیرت مهم ترین رکن دین داری است.
وی یادآور شد: امام صادق(ع) در این زمینه در حدیثی می فرمایند کسی که نمی داند به کجا می رود و نماز و روزه می گیرد و به عبارت دیگر بی بصیرت است هر چه بیشتر نماز می خواند و روزه می گیرد بیشتر از مقصد دور می شود.
