پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه علیهاالسلام: هر بار که عزیزی را از دست می‌دهیم طبق باور قلبی یا از روی عادتمان برایش خیرات می‌کنیم؛ به این معنا که کاری انجام می‌دهیم که باور داریم او از انجام این کار در سرای آخرت خوشحال خواهد شد.
گاه شخصی که از دنیا رفته است خواسته تا برایش نماز قضا بخوانند؛ گاه خواسته تا برایش غذایی خیرات کنند و …
اما کسانی هم هستند که با رفتارشان در این دنیا به ما نشان می‌دهند که چگونه می‌توانیم خوشحالشان کنیم. مثلاً شخصی که معلم ما بوده مسلماً از اینکه ما به گفته‌هایش عمل کنیم شاد و راضی می‌شود و کسی که در دنیا به فکر کودکانش بوده از اینکه پس از مرگش یتیمانش را زیر بال‌وپر بگیریم خوشحال خواهد شد. حال در نظر بگیرید برای شادی کسی که دوستش دارید چه‌کارهای حاضرید انجام دهید؟…
29 ذی‌القعده تاریخ شهادت بزرگ‌مردی از جنس آسمان است. مردی که نه عمر طولانی داشت و نه فرصت زیاد اما در همان فرصت کم زمین برای بهره‌مندی از وجود نورانی پر جود و کرمش چنان منبع فیض الهی شد که نامش را در تاریخ «جواد» نوشته‌اند. یعنی «بسیار بخشنده»!
امام جواد علیه‌السلام مدت‌زمان کوتاهی زمین را مفتخر به قدومشان فرمودند و در همان زمان کوتاه نیز مانند جد بزرگوار و پدر عظیم‌الشان خود بخش زیادی را عمر را در تنگنای زندان و خفقان به سر می‌بردند اما غبار کجا می‌تواند نور خورشید را بپوشاند؟!… اگر روح و جان کسی به ملکوت متصل باشد حتی یک‌لحظه از حضورش کافی است تا عالم را دگرگون کند.
این امام بزرگوار نیز در مدت‌زمان عمر پربرکتشان به دست‌گیری از نیازمندان و فقرا و همچنین گره‌گشایی از امور مردم شهرت داشتند تا جایی که هر غریبی که به شهر می‌رسید و کمک می‌خواست، از شیعه و سنی همه او را به امام ارجاع می‌دادند.
ذکر زندگی‌نامه و اعداد و ارقام زندگی ایشان خالی از لطف نیست، اما بیایید این بار از جهتی دیگر نگاه کنیم.
به دل‌هایمان رجوع کنیم… آیا امام همان فرد سفرکرده و یار عزیز ما نیست؟ آیا امام همان کسی نیست که می‌خواهیم به هر قیمتی او را راضی و خوشحال نگاه‌داریم؟… پس چرا دست روی دست بگذاریم و نهایتاً به شرکت در مراسم روضه‌ای بسنده کنیم؟
شاد کردن امام علیه‌السلام جز در اجرای نصایح و وصایای آن بزرگوار نیست. مگر نه این است که امام از ما می‌خواهد در زمان حضورش و حتی پس از او دست‌گیر نیازمندان باشیم؟ مگر امام جز نوازش یتیمان را از ما می‌خواهد؟ مگر شادی و خشنودی امام جز رفع کدورت میان برادران و خواهران مسلمان است؟ مگر رضایت امام در کمک به یکدیگر و به پا داشتن فرایض الهی نیست؟
پس چه خوب است در کنار تمامی عبادات و مراسماتی که در شهادت و ولادت ائمه علیهم‌السلام و به خصوص امام جواد علیه‌السلام برگزار می‌کنیم، به یاد داشته باشیم که زنده نگه‌داشتن راه و رسم آسمانی امام وظیفه اصلی ماست.
پس اگر به همت ما یتیمی چشم گریان بر بالین ننهاد آن روز اماممان را شاد کرده‌ایم و اگر فقیری گرسنه نخوابید اماممان دعایمان می‌کند…
و چه دل‌نشین است اگر به‌حکم «السابقون السابقون، اولئک المقربون» (واقعه ۱۰-۱۱) تقرب الهی را نیت کنیم و لبیک گوی «فاستبقو الخیرات» (مائده۴۸) باشیم و برای بودن در امتداد سبک زندگی باب المراد جوادالائمه از یکدیگر پیشی بگیریم تا چون ایشان دستگیر نیازمندان باشیم که اگر این‌چنین باشیم دستگیر ما نیز حضرت جوادالائمه علیه‌السلام خواهد بود.
میلاد اسماعیل زاده