پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه علیهاالسلام: حاجی به مثال سالک سیر الی الله است که در مسیر سیر الی الله روزی به عرفات و مقام عرفه می رسد و زمانی که به مقام عرفه رسید؛ نه تنها ما عرف الله می شود؛ بلکه ما عرف به نفسه نیز خواهد شد.
رسیدن به عرفه سختی دویدن در میان کوهای تحیر و حیرت نفسانی است؛ اما حاجی، اگر حاجی باشد به مثال شیخ نیشابور، عطار، ۷ شهر عشق را در یک گام می پیماید؛ تا به سیمرغ درون برسد و با عبور از این سیمرغ که تمثیل نفسانی انسان و همان عرفه است؛ بتواند به معبود و معشوق ازلی برسد؛ هر چند در پایان که به این نقطه می رسد؛ همه چیز هست و هیچ نیست؛ جز او وحده لا اله الا هو.
ابراهیم(ع) زمانی به مقام خلیل الرحمانی رسید که از مقام عرفات گذشت و پا در وادی قربانگاه گذاشت و اگر این وادی نبود؛ رسیدن به مقام نبوت همراه با امامت، برای حضرت ابراهیم(ع) میسر نمی شد.
آنچه که در این عالم برای بندگان مهم است؛ این بوده که باید بفهمند تا به عرفه نرسند؛ نمی توانند به قربانگاه رفته و حاجی شوند و همین امر است که موجب شده عرفه مقامی به قامت شب قدر به تن داشته باشد و هرکس قدر و منزلت شب قدر را قدر نداند؛ اگر به عرفات برسد؛ خواهد توانست گوهر از دست رفته شب قدر را بازیابد.
آری شرط رسیدن به قربانگاه و حاجی شدن این است که از عرفات بگذری و اگر از عرفات گذشتی خواهی توانست نفس را در مسلخ عشق، قربانی کنی و زمانی که این قربانی را انجام دهی خواهی توانست در ساحت بندگی خدا سر تراشیده و خود را عارف به حق معرفت الله یا همان حاجی بدانی.
حال سوال این است که اگر نتوانستی در کعبه عشق، یعنی پاک ترین نقطه زمین بر گرد یار طواف کنی آیا نخواهی توانست حاجی شوی؟
در پاسخ باید گفت؛ بندگی خداوند عشق است و خداوند حضرت عشق و از آن جایی که زیباترین تجلی عشق، در عشق معبود ازلی به بنده قابل تعریف است؛ خداوند راه حاجی شدن را تنها به مکه ختم نکرده بلکه انسان با پا گذاشتن روی نفس و حرکت در مسیر سبز بندگی خداوند، می تواند حاجی به حج نرفته شود.
پس در عید قربان تنها حاجیان در مسلخ عشق قربانی نمی کنند و حاجی نمی شوند؛ بلکه هر که نفس خود را به مسلخ عشق آورده؛ مانند امام حسین(ع) اگر حج خود را به خاطر حفظ حرمت بیت الله الحرام نیمه کاره رها کند؛ باز حاجی است و امام حسین(ع) تجلی حج انسان در روی زمین را در بندگی خداوند به تمامی حاجیان نشان داد؛ حاجیانی که شاید با امام حسین(ع) در عاشورا همراه نشدند تا نام حاجی بگیرند؛ ولی به دلیل دور ماندن اصل و وصل حج نام حاجی فقط برای آنها یک عاریه بود و هرگز حاجی نشدند؛ در حالی که حاجی واقعی، شهدای کربلا هستند که با خون خود حاجی شدنشان را امضاء کردند و به عبارت دیگر حاجی با حج حاجی نمی شود بلکه حاجی عاشوراییانی هستند که در مسلخ عشق، نفس خود را با خون خود قربانی می کنند.
پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها
انتهای پیام/۱۱۲
