به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها، حجت‌الاسلام اسماعیل‌نیا شب گذشته در شبستان امام خمینی(ره) در جمع زائران و مجاوران حرم بانوی کرامت با اشاره به مصائب اهل‌بیت(ع) در واقعه عاشورا اظهار کرد: یکی از آموزه‌های مؤکد دین اسلام که آیات متعددی نیز در مورد آن در قرآن کریم آورده شده است مسئله اعتماد و توکل به خداوند و وکیل قرار دادن خداوند در امور و واگذاری کارها به خداوند در مصائب و حوادث سخت روزگار است که به آن توکل گفته می‌شود و سیره رفتاری اسرای کربلا در راستای همین توکل بوده است.
وی افزود: قرار گرفتن در سختی ها و مشکلات نباید موجب حیران شدن انسان شود و آرامش او را سلب کند توکل به خداوند را از او بگیرد.
سخنران حرم بانوی کرامت خاطرنشان کرد: افراد با ایمان با توجه به اینکه خداوند را ناظر بر تمامی امور می‌دانند در مصائب و حوادث سخت روزگار، آرامش درونی خود را حفظ می‌کنند و تشویش خاطر پیدا نمی‌کنند و بر خود مسلط هستند.
اسماعیل‌نیا تاکید کرد: افراد مؤمن و معتقد به خداوند همانگونه که در فراغت شاکر هستند در روزهای ابتلا به مصائب نیز شاکر درگاه الهی هستند و حوادث و گرفتاری‌ها نمی‌تواند باطن آن‌ها را دچار خدشه سازد.
استاد حوزه علمیه در ادامه یادآور شد: زبان حال شهدا و اصحاب کربلا در تمامی حالات فقط توکل به خداوند بود که این خصیصه اخلاقی باعث شده بود آرامش باطنی داشته باشند و بر مصائب صبر نمایند.
سخنران حرم بانوی کرامت خاطرنشان کرد: تفویض امور به خداوند باعث اطمینان قلبی و آرامش درونی انسان است و توکل داشتن انسان به خداوند، حقیقت عبودیت انسان به درگاه الهی است.
وی افزود: خداوند تکیه گاه مطمئن برای انسان ها است و سپردن امور به خداوند موجب عزت مندی، پیشرفت معنوی و وصول به مراتب عالیه کمال است.
اسماعیل‌نیا تاکید کرد: حضرت زینب سلام‌الله علیها در سخت‌ترین مصائب و حوادث عاشورا جمله «و ما رایت الا جمیلا» را به زبان جاری می‌سازند و این نشانه این است که این بانوی بزرگوار فقط به خداوند توکل کرده بودند.
وی یادآور شد: حضرت زینب سلام‌الله علیها، خود را در منظر و محضر الهی مشاهده می نمودند و فقط خداوند را تکیه گاه واقعی می دانستند و در سخت ترین مصائب شاکر واقعی بودند.
سخنران حرم حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله علیها خاطرنشان کرد: رسیدن به این خصیصه اخلاقی مشروط به شناخت حقیقی خداوند است و اعتقاد راسخ به خالقیت، ربوبیت، رحمانیت و رحیمیت خداوند و ایمان داشتن به اینکه خداوند خیر و صلاح انسان را می‌داند و نسبت به بندگان مهربان و دلسوز است.
