به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله‌علیها، حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید علیرضا تراشیون در سخنرانی محفل معارفی شنبه‌شب حرم مطهر بانوی کرامت با بیان اینکه در مسیر رشد و تعالی و تربیت و ایمان یک کلیدواژه مهم به نام محبت وجود دارد، اظهار کرد: انسان‌ها وقتی کسی را دوست دارند حرف‌شنوی و تبعیتشان از او بیشتر است؛ بنابراین مربی باید محبوبیت داشته باشد تا اثرگذار باشد.
وی با اشاره به گلایه برخی والدین به‌خاطر عدم حرف‌شنوی فرزندان از آنها گفت: یکی از دلایل مهم عدم حرف‌شنوی فرزندان از والدین این است که نتوانستند محبوب فرزندان خود شوند؛ امروز بچه‌ها بیش از اینکه با والدین خود همراه باشند با رسانه‌ها و بازی‌های کامپیوتری همراه هستند و امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند انسان‌ها بر مرام و منش همنشینان خود هستند.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه امروز نظام خانواده‌های ما به دلیل مشغله‌ها فراوان و بی‌حوصلگی با فرزندان دچار اختلال شده است گفت: یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین نیازهای هر انسان آرامش است و بچه‌ها ما این آرامش را از ما نمی‌گیرند؛ بلکه از تلویزیون و رسانه می‌گیرند.
وی با تأکید بر اینکه بچه‌ها باید در کنار والدین دلخوشی داشته باشند، گفت: امروز گاهی اوقات پدر مادرها در حد نیازهای زیستی فرزندان خود تلاش می‌کنند و به نیازهای فرازیستی بچه‌ها مانند احترام، محبت و همراهی توجه ندارند.
تراشیون ابراز کرد: یکی از حکماً چنین می‌گوید که پدر موفق کسی است که وقتی وارد خانه شود؛ مانند بچه‌ها با بچه خود بازی کند و بیرون خانه انسان باوقار و سنگینی باشد؛ ولی ما گاهی برعکس عمل می‌کنیم و بگو و بخندمان برای بیرون و وقار و سنگینی‌مان در خانه است.
وی گفت: پیامبر (ص) می‌فرمایند وقتی مردی اهل خانه‌اش را خوشحال می‌کند و به تعبیر روایات ادخال سرور می‌کند خداوند ملکی را می‌آفریند که تا روز قیامت برای او طلب غفران و بخشش می‌کند.
استاد حوزه علمیه با بیان اینکه ما در خانه به موجودات جدی، خسته و بی‌روح تبدیل شده‌ایم گفت: بچه‌های ما به نشاط و بازی نیاز دارند و وقتی با ما همراه نشوند با تلویزیون و بازی‌ها همراه می‌شوند؛ وقتی روایات اهل‌بیت (ع) را ملاحظه می‌کنیم می‌بینیم که اهل‌بیت نظام و محدوده خانه را فضای لطیف و پر عاطفه و شاداب ترسیم می‌کنند.
وی با بیان اینکه برخی از ما ادعای اسلام می‌کنیم؛ ولی اسلامی زندگی نمی‌کنیم، افزود: اسلام می‌گوید بچه باید با پدر و مادر همراه شود و در محیطی زندگی کند که پدر و مادر آن را آکنده از محبت، مهر و دوستی کرده باشند؛ اینکه فرزندمان رفیق‌باز می‌شود و با یک گوشه چشمی به سراغ جنس مخالف می‌رود باید دید که والدین در خانه چگونه با او رفتار کرده‌اند.
تراشیون تصریح کرد: اگر منظومه روایات حوزه خانواده را مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم می‌بینیم که محیط خانه باید شاداب‌ترین محیط روی کره زمین باشد و توصیه به بگوبخند شده است تا فرزندان همراه ما باشند و از رفتارهای خوب ما الگو بگیرند و در کنار ما نمازخوان و اهل رعایت اخلاقیات شوند.
وی با اشاره به راهکارهای محبوب‌شدن پدر و مادرها در محیط خانه گفت: اولین نکته این است که امر و نهی‌ها را کم کنیم، سرزنش‌ها را کم کنیم، نصیحت‌های مکرر و مداوم نداشته باشم، تذکرات مداوم نداشته باشم و کلام خود را مدیریت کنیم؛ گاهی اوقات نصیحت به‌جای این که تربیت کند ضد تربیت است و نباید این کار را انجام دهیم.
کارشناس مسائل تربیتی با تأکید بر اینکه هنر تربیت این نیست که مدام بچه را نصیحت کنیم گفت: در یک تعبیر می‌گویند تربیت روشن‌کردن و نشان‌دادن مسیر است نه بکسل کردن و به دنبال خود کشاندن؛ بنابراین اگر بچه را در یک محیط خوب قرار دهیم آسیبی نمی‌بیند.
وی دومین عامل محبوبیت را مهربان بودن دانست و گفت: پدر و مادر باید در خانه مهربانی کنند و در روایت داریم که والدین باید مهربان‌ترین فرد نسبت به اهل خانه خود باشند.
تراشیون گفت: سومین عامل محبوبیت توجه به نیازهای حقیقی فرزندان مانند نیاز به تفریح یا نیاز به شنیدن حرف او است؛ باید برای پاسخ‌دادن به نیازهای فرزندان وقت صرف کرد و گاهی پول خرج کرد و جالب این است که این ضمانت شده است و یکی از مواردی که در روایات داریم که خدا روزی را زیاد می‌کند برای کسی است که برای رفع نیاز فرزندان و خانواده خود خرج می‌کند و بخل نمی‌ورزد.
وی افزود: چهارمین عامل محبوبیت هم این است که پدر و مادر اختلافات خود را در حضور فرزندان بروز ندهند؛ زیرا وقتی اختلافات را در حضور فرزندان بروز می‌دهیم فرزندان والدین خود را افراد ناتوان می‌بیند.
استاد حوزه علمیه گفت: یکی دیگر از راه‌های محبوبیت والدین در نزد فرزندان این است که برای فرزند خود وقت اختصاصی بگذارند و با فرزندان خود صحبت کنند؛ یکی از زیباترین زمان‌های زندگی انسان زمانی است که انسان با فرزند خود صحبت می‌کند و باید از این فرصت استفاده کنیم؛ گاهی اوقات انگار پدر با فرزند خود غریبه است و اصلاً فرزند خود را نمی‌شناسد درحالی‌که اگر ما با فرزند خود وقت نگذاریم فرزندمان با دیگران وقت خواهد گذاشت.
