پایگاه خبری آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلاماللهعلیها، رنگ فانوسها از زردی به سرخی تغییر کرده، دیگر رنگ رخسار رقیهخاتون از خون جگرش حکایت میکند، پارچهای سبز به درازای میدان آستانه پهن شده و قدم به قدم این سفره خار مغیلان است و فانوسهایی با چراغ قرمز…
همه آمدهاند؛ با داغ دل برای سهساله حسینبنعلی(ع)، پدران با دختران همصدا گریه میکنند، خار مغیلان که دیگر روضه نمیخواهد، درد یتیمی، کعب نی و تازیانه و سیلی، یادش هم زجرآور است.
دخترکان بعضی لباس سیاه عزا پوشیدهاند، مادرانشان به آنها یاد دادهاند دوماه محرم و صفر باید برای سید شهیدان مشکیپوش بود، ولی امروز بعضی سهسالهها شدهاند مثل رقیهخاتون و لباس سبز پوشیدهاند.
تشبه، تعزیه و مثل او شدن دل بیقرار پدران، مادران و دخترکان را کمی آرامتر میکند، باید جان یتیم سهساله شوند تا جان بگیرند؛ ۳۵ روز دلشان غمدیده حسینبنعلی است.
دختری سربند یا رقیه زده، و پیشانی بندی را برداشته و بر پیشانی بابایش میبست، چرا دختران اینقدر باباییاند! دختران بابایی از فراق پدر میسوزند، آنقدر در غم رفتنش غصه میخورند تا ذوب در او شوند، غم فراق برای دختر کشنده است.
حرم حضرت معصومه(س) مملو از جمعیت است، دختر موسیبن جعفر(ع) عزادار یتیم سهساله جدش سیدالشهداء است، او نیز طعم فراق را چشیده، او نیز منزل به منزل آمده تا به برادر برسد و در این مسیر مرارت و سختی زیاد دیده، مانند رقیهخاتون زخمزبانهایی شنیده، زخمهایی از جنس اینکه برادرش ولیعهدی خلیفه را پذیرفته!
رقیه خاتون با شهادت و جاندادنش کنار سر بابا، علم مظلومیت پدر را بلند کرد، و کریمه اهلبیت با ماندنش در قم و جمع کردن علمای اسلام پیرامون خود، حقانیت حقیقت برادرش امام رضا را به دنیا عرضه کرد.
نوای یا رقیه در صحن امامرضا(ع) به آسمان میرود، دستههای عزا بر طبل ماتم میکوبند و رسوایی کاخ یزید و قافلهاش را به رخ جهان میکشند، شاید کودککشان عالم کوس حقیقت به گوششان برسد.
دریغ و درد از جور حکام زمان، این همهمه یا حسین، بعد از ۱۴۰۰ سال یعنی نور حق بر استبداد زمان پیروز است، بر سر و سینهزدن یعنی لبیک با حسین و عاشورائیان، لبیک با حسینبنعلی و عمه سادات زینب کبری، لبیک با رقیه خاتون و طفل رضیع حسین(ع).
مردم در این گرما، گرمابخش محفل روضه یتیم سهساله حسینند و خادمان حرم با شربت خنک آتش دل عزاداران را فرو مینشانند، باید دستی به فراخنای مهربانی روی سر و صورتشان کشید، آخر برای صورت کبود رقیه بارها خون گریهکردهاند.
موکبداران آستان حضرت معصومه(س) پذیرایی ویژه از دخترکان حرم را در شب و روز شهادت، رسم دیرینه خود میدانند و قدم آنها را روی چشمان خود میگذارند، بانگ الله اکبر در حرم پیچیده، بانوان سیاهپوش چادر سفید نماز را از کولهاشان بیرون میآورند، نماز میبندند، دیگر رقیه خاتون غم فراق ندارد، دختر بابایی به بابا ملحق شده.
محبوبه حقیقت
