پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها- رضا عیوضی: از روزگاران گذشته بدین صورت مرسوم بوده است که وقتی کوچکی خطایی مرتکب می‌شد، برای جبران و عذرخواهی و پذیرفته شدن عذر خبط و خطایش، دست در دست بزرگتری می‌گذاشت و آبروی آن مهتر را سرمایه بخشش خویش قرار می‌داد.
در میان زندگی پر فراز و نشیب ما کم نیست از این خطاهایی که گاهی ازبس تکرار می‌شدند، مجبور بودیم دست به دامان بزرگترهای‌مان شویم.
از همان وقتی که برای جبران تاخیر به مدرسه رفتن‌مان، به چادر مشکی مادران‌مان پناهنده می‌شدیم تا از توپ و تشر ناظم و مدیر در امان بمانیم، تا همین حالا که وقتی سرمان به سنگ می‌خورد، بازهم دست به دامان بزرگان و معصومین سلام‌الله علیهما می‌شویم.
اصلا شب‌های قدر، شب‌های التماس به ائمه اطهار و خاندان معصومین سلام‌الله علیهاست. می‌گوییم ای خدای بزرگ، ای شدیدالعقاب، روی‌مان سیاه است. گناه روی گناه گذاشته‌ایم و انباری از گناهان به روی دوش داریم. انبوه گناهان کهنه روی دوش‌مان، کمر همت‌مان را خم کرده و ما را یارای توبه در خور این گناهان نیست. از طرفی تکرار گناه و تکرار توبه کار را به جایی رسانده که شرم از تو ما را عجیب می‌سوزاند.
شاید به همین باور و خاطر است که در شب‌های قدر، یکی از اعمال موکد همین واسطه قرار دادن خاندان عصمت و طهارت سلام الله علیها برای مقبول واقع شدن توبه‌های‌مان در درگاه خداوند ارحم الراحمین است.
هرسال در شب‌های قدر دست به دامان معصومین سلام الله علیها می‌شویم و می‌گوییم ای خدای ارحم الراحمین، ما که هیچ، اما به واسطه این بزرگوار از ما بگذر. الهی بالحسین علیه السلام… .
یا نه، بعضی‌ها که روسیاه‌ترند می‌گویند ای معصوم، ای بزرگوار، ما حتی شرمنده‌ایم که بخواهیم خدا را مخاطب خود قرار دهیم، شما از خدای ارحم الراحمین بخواهید که از ما بگذرد و ما را جز در پناه امن شما جای دیگری قرار ندهد ای امین الله. الهی بعلی‌بن موسی‌الرضا علیه السلام… .
اما اهل معنا این‌طور هم به موضوع نگاه می‌کنند. یقینا عزتی که خدای ارحم الراحمین به فاطمه ثانی، اخت‌الرضا، کریمه اهل بیت، حضرت معصومه سلام الله علیها ارزانی داشته است، پیام‌های زیادی دارد و حتما یکی از آن‌ها این است که اگر کسی دست به دامان این بانوی بزرگوار شود، دست خالی برنخواهد گشت.
ای کریمه اهل بیت(س)، ما روسیاه‌ترین جمع روسیاهانیم. انبوه گناهان ما را احاطه کرده و نه تنها از خدای ارحم الراحمین با همه بخشندگی‌اش خجالت زده‌ایم، بلکه از روی معصومین و برادر بزرگوارتان هم شرمساریم. چه شب‌های قدری که آبروی علی بن موسی‌الرضا را سرمایه توبه‌های‌مان کردیم و در مساجد و حسینیه‌ها و هیات عزاداری‌تان، قرآن شریف را به سر گرفتیم و ندا سر دادیم الهی بعلی بن موسی… تا خدا به این واسطه خطای ما را نادیده بگیرد. و انصافا هم گرفت. که اگر غیر از این‌ها بود، بدبختی و تیره‌روزی ما را در می‌نوردید.
اما دوباره شب‌های قدر دیگری از راه رسیده است اما چه کنیم که مصلحت این‌گونه رقم خورده و درب‌های حرم بسته است. ما بازهم روسیاهیم، با گناهانی زیاد همه جا را گشته‌ایم و دوباره رسیده‌ایم پشت در آستان بهشتی‌تان. چاره چیست؟ نه روی عجز و ناله به درگاه خدا داریم، نه امسال از جمع مومنین و آبروداران ما گناه‌کاران را بهره‌ای هست و نه ما را آبرویی هست نزد ائمه اطهار سلام الله علیها.
اما به تاسی از جد بزرگوارتان که فرمود هیچگاه از ما روی‌گردان نشوید، باز هم دوباره و سه باره و صدباره دستمان به چادر مشکی‌تان است. ما شب‌های قدر زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها می‌خوانیم و از خانه‌های‌مان به سمت قم و به سمت حرم شریف و مطهرتان می‌ایستیم و از شما که نزد خدا آبرو و عزت دارید با اشک می‌خواهیم عذر خبط و خطا و دعای استغفار ما را پیش خدا ببرید… .
