به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها، شاید برای بسیاری از افراد این سؤال پیش بیاید که چگونه می‌شود سید الشهداء را در زمان امروزی یاری نمود و اصلاً امکان چنین اقدامی وجود دارد یا نه؟
در متن زیارت امام حسین علیه‌السلام در اول رجب آمده است «لبیکَ داعِىَ اللهِ، إن کان لم یجبکَ بَدنى عند استغاثتِکَ، و لسانِى عند استِنصَارِکَ، فقَد اُجابَکَ قلبى و سَمعى و بَصرى».
عنوان «لبیک یا داعی الله» دقیقاً اشاره به همین مسئله دارد چراکه گفتن هر لبیکی پاسخ به ندای دعوت است و امام حسین علیه‌السلام دعوت خود را در واقعه عاشورا به صورت عام مطرح کردند و این ندای دعوت «هل من ناصر ینصرنی» هنوز هم بعد از گذشت قرن‌ها جاری و ساری است.
«داعی الله» یعنی دعوت‌کننده به سمت خداوند و همه ائمه معصومین در حقیقت دعوت‌کننده به سوی خوبی‌ها هستند به همین خاطر اگر ما از قافله شهدای کربلا به جبر زمان جا ماندیم و نمی‌توانیم با جسم خود امام حسین علیه‌السلام را یاری نماییم اما می‌توانیم با قلب و با فکر و چشم و گوش خود سیدالشهدا را یاری نماییم.
«لبیک» در حقیقت مقابل دعوتی است که از سوی امام حسین علیه‌السلام صادرشده و تا دعوت‌کننده‌ای نباشد لبیکی هم نیست؛ عنوان لبیک نشان از دعوتی است که هنوز هم در گوش زمان شنیده می‌شود.
لبیک گفتن و اجابت دعوت مشروط به اموری است که باید ارادتمندان سالار شهیدان به آن‌ها دقت کافی داشته باشند و همان‌گونه که در متن زیارت رجبیه آمده باید این یاری رساندن و لبیک با قلب و گوش و چشم باشد. البته با قلبی که آکنده از محبت و ولایت اهل‌بیت(ع) و گوشی که فقط ندای حق و حقیقت را بشنود و چشمی که فقط نظاره‌گر حقائق عالم هستی باشد و دچار وسوسه‌های شیطان نشود.
ندای «هل من ناصر ینصرنی» و دعوت امام حسین علیه‌السلام هیچ‌گاه خاموش نخواهد شد و افرادی که حسرت پیوستن به قافله کربلا را می‌خورند باید از فرصت‌ها استفاده کافی را ببرند و خود را مهیای گفتن لبیکی نمایند که به معنای واقعی کلمه اجابت حقیقی مقابل اوامر امام حسین علیه‌السلام باشد و این مهم حاصل نمی‌شود مگر با آمادگی باطنی و قلبی یعنی تطهیر نفوس و چنگ زدن به ریسمان الهی.
مسیر پیوستن به قافله کربلا هنوز باز است و کسانی می‌توانند به آن ملحق شوند که درک حقیقی از این دعوت داشته باشند چراکه دعوت‌کننده کسی است همچون سیدالشهدا که در واقعه کربلا از اصحاب خود دعوت نمودند و اصحاب نیز مقابل این دعوت لبیک گفتند اما لبیکی بود که با مصائب بزرگی همراه شد و اصحاب جان خود را مقابل این دعوت فدا نموده و تا لحظه آخر از لبیک خود منصرف نشدند.
گفتن لبیک به ندای دعوت سید الشهداء یا ممانعت از آن هیچ فرقی برای دعوت‌کننده نخواهد داشت بلکه موهبت و لطفی از طرف دعوت‌کننده است که ضامن سعادت دنیا و آخرت انسان می‌شود چراکه در شب عاشورا امام حسین علیه‌السلام از تک‌تک اصحاب و یاران و دعوت‌شدگان بیعت برداشتند اما اصحاب به لبیکی که گفته بودند وفادار ماندند چون لبیک آن‌ها از جنس حقیقی بود.
کسی که لبیک بگوید باید خود را برای سخت‌ترین مصائب آماده نماید و تا لحظه آخر از این لبیک خود منصرف نشود و این ثبات قدمی حاصل نمی‌شود مگر در سایه همراهی با امام معصوم و معرفت واقعی به حضرات معصومین و این زنگ هشداری است برای کسانی که می‌خواهند لبیک بگویند.
طبق روایت، اصحاب عاشورایی هم اهل سرعت و هم اهل سبقت بودند به همین خاطر در سریع‌ترین زمان ممکن به ندای دعوت امام حسین علیه‌السلام لبیک گفتند و در پیوستن به قافله کربلا و شهدا از همدیگر سبقت می‌گرفتند و اهل تردید در تصمیم و سستی در اراده نشدند و خون خود را در مقابل لبیکی که گفته بودند عطا نمودند.
شاید بارها شنیده‌ایم که «کربلا رفتن خون می‌خواهد» و این همان معنای لبیک به ندای «هل من ناصر ینصرنی» و لبیک به ندای دعوت امام حسین علیه‌السلام است.
