موجودی که جویای نور باشد برای رسیدن به سرچشمه روشنایی تلاش می کند… بهانه نمی آورد، گِلِه نمی کند، مسیرش را کج نمی کند! فقط و فقط به هدف خود می اندیشد و بی منت مسیر خود را طی می کند.

آری! انسان اگر هدفش را پیش رو ببیند و مسیرش مشخص باشد به چیز دیگری نیاز ندارد. این گونه است که افرادی را می بینیم که در طول تاریخ تنها به یک هدف فکر می کردند و در راه رسیدن به آن از تمام دارایی‌شان می گذشتند؛ و آن هدف متعالی همان رضای حق تعالی بوده است…

یکی از این انسان های مجاهد که هدف والایش انگیزه ای برای تحمل یک عمر درد و رنج شد، شهید بزرگوار، حجت الاسلام حاج شیخ فضل الله محلاتی است.

ایشان در تیرماه ۱۳۰۹ در شهر محلات به دنیا آمدند. سال ۱۳۲۴ به قم رفته و وارد حوزه علمیه شدند. در طول دوران تحصیل در حوزه از اساتیدی چون شیخ علی پناه اشتهاردی ، آیت الله صدوقی، استاد مطهری، آیت الله بروجردی، امام خمینی، علامه طباطبایی و آیت الله حائری یزدی و… بهره گرفتند. لکن به گفته خودشان در این ایام سرپرستی واقعیشان با آیت الله خوانساری بود!

ایشان بعد از انقلاب نخستین دبیر جامعه روحانیت مبارز، نماینده مردم محلات در اولین دوره مجلس شورای اسلامی و نمایندگی امام در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را بر عهده داشتند.

شهید محلاتی فردی است که به معنای واقعی کلمه نماد تلاش مجاهدانه در راه هدف است. کسی که از همان ابتدای فعالیت های سیاسی-اجتماعی خود(در حدود سال ۱۳۲۶) تا زمان شهادتش، تنها امر ولی خود را اطاعت کرد و بدون ذره ای خستگی در هر جایگاهی که نیاز اسلام و انقلاب بود حضور یافت و به تکلیفش عمل کرد.

اما این احساس تکلیف به طور قطع از یک پایه و اساس قوی نشات میگیرد و این پایه چیزی نیست جز یک بینش دینی-سیاسی صحیح که محل شکل گیری شخصیت والا و روح متقی این شخص است. آری، بینش سیاسی صحیح همان چیزی است که باعث می شود فرد جایگاه خود در یک نظام سیاسی-اجتماعی و در مقام بالاتر جایگاه خود در نظام آفرینش را به درستی درک کند و بتواند تکلیفش را به طور کامل شناخته و به آن عمل کند. شهید محلاتی رفتار اجتماعی خود را بر پایه “سیاست آمیخته با دیانت” و طبق “اطاعت از ولی فقیه”شکل داده بود و همین امر او را در تک تک مراحل زندگی در مسیر حق ثابت قدم نگاه داشت.

نکته زیبایی که در زندگی این شهید بزرگوار خودنمایی می کند این مسئله است که در هر جایگاه و مقامی که ایشان حضور داشتند، به آن مقام آبرو بخشیدند نه اینکه آن مقام برای ایشان آبرو و عزت باشد. به آن اندازه که هر مکانی که معطر به حضور این مرد شده است همچنان پس از گذشت نزدیک به ۳۲ سال از شهادتش مفتخر است به هم نشینی و هم صحبتی با وِی؛ تا به آن جا پیش می رویم که حوزه علمیه، سپاه، مجلس و … همگی این شهید را از افتخارات خود دانسته و به این افتخار می بالند.

اما راز این عزت چیزی نیست جز اینکه ایشان نگاهش و راهش به سرچشمه نور بوده است و لاغیر. مَنْ کانَ يُريدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً(فاطر ۱۰)

دستمزد این مجاهدت های بی منت چیزی نبود جز رسیدن به لقاءالله و به دعای امام روح‌الله(ره) “اجازه ورود در محضر شهدای صدر اسلام”…

آری شهید فضل‌الله محلاتی در اول اسفند ۱۳۶۴، به همراه هشت تن از نمایندگان مجلس، نیروهای عالی رتبه ارتش، قضات عالی رتبه قضایی با هواپیما عازم جبهه‌های جنگ بود که هواپیمای حامل آنها مورد حمله دو فروند جنگنده عراقی قرار گرفت و در ۲۵ کیلومتری شمال اهواز سقوط کرد.

پیکر پاک این شهید بزرگوار پس از تشییعی با شکوه در حرم حضرت معصومه به خاک سپرده شد.

یادشان گرامی و راهشان استوار.

میلاد اسماعیل زاده