عرفه روز معرفت به خویشتن، خویش است؛ که امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: من عرف نفسه فقد عرف ربه! روز عرفه روز سفر روحانی به درون، از مقصد خود به‌سوی خدا و آشتی با زلال خویشتن است.
عرفه، روز زدودن زنگار گناه و غفلت از دل است و فصلی زیبا از کتاب عشق واقعی به خود و خدای خود است.
عرفه، وقت گشودن باب توبه‌ای نصوح بر کویر دل‌هاست؛ که در آن و به‌وسیله آن بر هرچه که روح و جانمان درگرو آن است غلبه می‌یابیم.
روز تنبیه، نفس سرکش و قلب مشغول و مست دنیاست که از فرش به عرش ملکوت متوجه گردد.
آری عرفه، روز نگاه رحمت خالق است بر بنده عاصی و غافل از خویش، تا بار دیگر در محضر دوست، طفل گریزپای دل را بر جای خویش نشانده و مطیع حضرتش نماید.
و اگر در لیله‌القدر، ماه مهمانی خالق بخشوده نگردیده و یا در این بین بازهم توبه شکسته در این روز پربرکت دوباره تطهیر و انشا الله آمرزیده گردد.
بدین‌سان روز عرفه، بهانه‌ای زیبا برای بازگشت و غفران است. روزی شبیه شب قدر…
فرصتی طلایی است برای آن‌که هم گام با حاجیان بیت‌الله الحرام در آخرین روز قبل از اتمام مناسک حج با پای دل به صحرای عرفات رویم و با زبان اباعبدالله الحسین با ه خدای خویش نجواکنیم.
و عجب پیوندی دارد عرفه با کربلا… عرفه روز آماده شدن برای حضور در قربانگاه منا است. روزی که خداوند پیش از حاجیان به کربلایی‌ها نگاه میکند.
روز عرفه روزی است همه نیازمند و به دنبال نجات هستیم و چه کسی سفینه النجات تر از اباعبدالله؟ که «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه…»
پس وقت حسینی‌تر شدن و حسینی‌تر زیستن است! وقت گرفتن رزق محرم.
دعای عرفه، آن دعا و مناجات پر معارف امام حسین علیه‌السلام انسان‌ساز است لکن به‌شرط معرفت…
در این دعا می‌توان دل به دریای، عشق به ولایت زد و دل دریایی نمود حاجی کعبه دل گشت و علوی شد شیعه مولای عدالت.
و در عرفه می‌توان درس خودشناسی و خداشناسی از ارباب بی کفن آموخت و با خودی که از جنس خداست به خیر و صلاح دنیا و آخرت رسید.
می‌توان خدایی اندیشید و خدایی نگریست و خدایی عشق ورزید. تا انشالله ازآن‌پس بتوان خدایی‌تر زیست.
خرم‌آبادی
