به گزارش پایگاه خبری آستان مقدس حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله علیها، اعیاد شعبانیه اعیادی سراسر شورونشاط برای ماست که طلیعه آن با خجسته میلاد مسعود حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام شروع و در سه روز متوالی با میلاد حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام و حضرت زین‌العابدین امام سجاد علیه‌السلام ادامه می‌یابد، اینک جا دارد در این ایام اندکی از فضایل این حضرات سیاهه کنیم! هرچند قلم از این بیان قاصر است و اگر نبود روایات خود اهل‌بیت(ع) حقیقتاً همین مقدار معرفت نیز برایمان امکان نداشت.
سوم شعبان میلاد امام حسین علیه‌السلام است. آن امام والامقام که از ابتدای تاریخ بشریت تا قیام قیامت گریه کن داشته و حقیقتاً دردانه هستی بوده و هست. امامی که حقیقتاً عشق به او معنای عشق را تفسیر می‌کند و پیامبر خدا صلی‌الله علیه و آله فرمودند: من از حسین و حسین از من است و خداوند دوست می‌دارد هرکسی را که حسین علیه‌السلام را دوست داشته باشد.
«حُسَيْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً» كشف الغمه ج ۲ ص ۱۱
اصلاً خداوند حساب دیگری روی امام حسین علیه‌السلام باز کرده است. در فرازی از یک حدیث بسیار مفصل قدسی خداوند متعال می‌فرماید: «وَ جَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی وَ أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ وَ خَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَةِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اسْتُشْهِدَ وَ أَرْفَعُ الشُّهَدَاءِ دَرَجَةً جَعَلْتُ كَلِمَتِيَ التَّامَّةَ مَعَهُ وَ حُجَّتِيَ الْبَالِغَةَ عِنْدَهُ بِعِتْرَتِهِ أُثِيبُ وَ أُعَاقِب»
حسین را نگهبان و حافظ وحی خود قرار دادم؛ نعمت شهادت را به حسین بخشیدم و او را بدین سبب گرامی داشتم و برای او سعادت خواستم. حسین با فضیلت‌ترین کسی است که شهید گشت و در بین شهیدان بالاترین درجه و مقام را داراست؛ امامت و توحید تمام و کمال را با او همراه کردم، حجت بالغه خود را نزد او قرار دادم؛ بر اساس اهل‌بیت و عترت او پاداش می‌دهم. الكافي، ج۱، ص ۵۲۷ و ۵۲۸
آری اباعبدالله الحسین علیه‌السلام کسی بود که با تمام وجود از دین تکامل یافته الهی پاسداری نمود و چه خوب که روز پاسدار را روز میلاد حضرت قرار دادند. چرا که پاسدارانی که به رسالت حسینی خویش آگاه هستند نیز تمام وجود خویش را وقف این تنها نظام پر دشمن شیعه در دنیا قرار داده اند. پاسداران ما که اغلب و قریب به اتفاق ایشان در تمام عرصه‌ها جان برکف و جهادی فعالیت می‌کنند و با عشق حسینی زحمت می‌کشند. باعشق به آن امام که عالم اسیر عشق اوست، امامی که به قول شهید بزرگوار شهید محسن حججی کاری کرد که خدا عاشقش شد و اگر خدا عاشق کسی بشود خوب او را خریداری می‌کند… آری باید هم معشوق خدا محبوب‌ترین فرد روی زمین باشد. پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فرمودند: هر كس كه دوست دارد، به محبوب‌ترین فرد روى زمین در نزد اهل آسمان نگاه كند، به حسین بنگرد
«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله‌علیه‌و‌آله: مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى أَحَبِّ أَهْلِ الْأَرْضِ إِلَى أَهْلِ السَّمَاءِ فَلْيَنْظُرْ إِلَى الْحُسَيْنِ»
بحارالأنوار، ج ۴۳ ص ۲۹۷
اما چهارم شعبان میلاد مسعود حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام است. آن بزرگ مردی که باب‌الحوائج لقب دارد و حتی نامسلمانان نیز ارادتمند وجود ذی‌جود این جواد کرم بخش هستند. آری نمی‌دانیم و نخواهیم دانست که آن بزرگ مرد متواضع، چه منزلتی نزد خداوند دارد ولی میدانیم که حضرت امام سجاد علیه‌السلام فرمودند: براى عباس علیه‌السلام، نزد خداوند تبارک‌وتعالی، منزلتى است كه همه شهدا در روز قيامت، به او غبطه می‌خورند…
«إنَّ لِلعَبّاسِ عِندَ اللّهِ تَبارَكَ وتَعالى مَنزِلَةً يَغبِطُهُ بِها جَميعُ الشُّهَداءِ يَومَ القِيامَةِ»الأمالى شیخ صدوق، ص ۵۴۷، ح ۷۳۱
چقدر بد است اگر بیکران فضایل حضرت فراموش شود! امام صادق «علیه‌السلام» می‌فرمایند: عموی ما عباس بصیرت و نور قلبی‌اش نافذ بود، ایمانش قوی و با صلابت بود و در رکاب امام حسین (علیه‌السلام) جهاد کرد و در امتحانی شگرف نعمتی نیک به او داده شد و به مقام شهادت نائل آمد.
«کان عمُّنا العبّاس نافِذَ البَصیرَه، صَلبَ الإیمان، جاهَدَ مَعَ أبی عبد الله و اَبلی بلاءً حسنا و مضی شهیدا»
عمدة الطّالب، ص ۳۵۶
آن بصیرت بی‌نظیر و آن ایمان فوق تصور چرا باید مغفول باشد؟ ای‌کاش مردم می‌دانستند که حضرت عباس علیه‌السلام ابوالفضایل بوده و مناقب ایشان در شجاعت و جنگ‌آوری خلاصه نمی‌شود! کاش مردم می‌دانستند که ایشان از بزرگ‌ترین علما و دانشمندان زمان خویش بوده است.
ای‌کاش همه می‌دانستند که ایشان و در زهد و پارسایی، در اخلاص و عبادت شهره عام و خاص بوده! و از عارفان زمان به شمار می‌رفت. نقل‌شده است صورت قاتل حضرت، که شخصی از طایفه «بنی دارم» بود، کاملاً سیاه شد. علت را که از او پرسیدند. گفت: «من مردی را کشتم که در وسط پیشانی او اثر سجده بود، او عباس بود…»
ای‌کاش همه بدانند که محقق بزرگ شیخ عبدالواحد مظفر، سه جلد کتاب فقط در شأن و منزلت حضرت عباس علیه‌السلام به نگارش درآورد و آن را (البطل العلقمی) نامید که بالغ‌بر ۱۲۰۰ صفحه است!
پنجم شعبان سالروز ولادت با سعادت امام زین‌العابدین علیه‌السلام است. امام چهارم شیعیان که در دوران خاصی از حکومت بنی امیه امامت می‌نمودند. آن بزرگواری که دوست و دشمن در رثای فضایل ایشان سخن گفتند. خصوصاً زهری، که یکی از علمای دربار عبدالملک مروان و از مخالفین اهل‌بیت علیه‌السلام به شمار می‌رفت، درباره امام سجاد علیه‌السلام چنین می‌گوید: «مَا رَأیتُ أحَداً کَانَ أفقَه مِنُه» هیچ کسی را فقیه‌تر و دانشمندتر از علی بن الحسین علیهماالسلام ندیدم
۱۱ سیر اعلام النبلاء، ج ۴، ص ۳۸۹ آری اهل‌بیت هرکدام ممکن است در یک بعد خاص شهرت بیشتری یافته باشند ولی به حقیقت در تمام کمالات تجلی اسماء و صفات کردگار لایتناهی هستند. شمس الدّین ذهبی از بزرگان اهل سنت امام را به خاطر جایگاه والای علمی، اخلاقی، تدبیر و دوراندیشی، مستحقّ امامت و زعامت امر مسلمین می‌داند: «و کان له جلالة عجیبة و حُقّ له واللّه ذلک فقد کان اهلاً للامامة العظمی لشرفه و سؤدده و علمه و تألّهه و کمال عقله» برای او جلالت عجیبی است، به خدا قسم حق اوست و به خدا قسم او لایق امامت عظمی است! به خاطر شرف و آقایی و علم و معنویت الهی‌اش و کمال عقل او….
سیر الاعلام النبلاء جلد ۵ ذیل عنوان علی بن الحسین علیه‌السلام
حضرت امام سجاد علیه‌السلام که صحیفه ادعیه ایشان زبور آل طاها لقب گرفته، در خفقان آن دوران، تمام آن معارف بلند اسلام را که نباید از یادها می‌رفت، در قالب زیبای مناجات و دعا به شیعیان تعلیم فرمود و البته پر واضح است که واژه به واژه مناجات از عمق جان و دل حضرت برخواسته است که این‌چنین بر دل و جان آدمی می‌نشیند. امام محمد باقر علیه‌السلام درباره عبادت پدر خود می‌فرمایند: به حدی عبادت می‌نمود بود که دیگران به آن حد عبادت نمی‌کنند و از شب‌زنده‌داری رنگش زرد گشته و از گریه چشمانش سرخ می‌شد و از سجده پیشانی‌اش برجسته شده و از ایستادن برای نماز، پاهایش ورم‌کرده بود.
«بَلَغَ مِنَ الْعِبَادَةِ مَا لَمْ يَبْلُغْهُ أَحَدٌ فَرَآهُ قَدِ اصْفَرَّ لَوْنُهُ مِنَ السَّهَرِ وَ رَمِصَتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْبُكَاءِ وَ دَبِرَتْ جَبْهَتُهُ وَ انْخَرَمَ أَنْفُهُ مِنَ السُّجُودِ وَ وَرِمَتْ سَاقَاهُ وَ قَدَمَاهُ مِنَ الْقِيَامِ فِی الصَّلَاةِ»
مناقب ابن شهر آشوب، ج ۴، ص ۱۶۲.
